Heimwee naar hakken

Als je de titel van dit stuk leest, denk je misschien dat het over het hakken in de videoclip van Joost Klein gaat. Ik word echt heel vrolijk van deze manier van dansen, maar dit gaat gewoon over schoenhakken. Het is namelijk bijna zomer en dat betekent tijd voor leuke jurken en rokken met daaronder, onmisbaar, schoenen met een elegante hak. Als je klein bent voelt dat zo fijn, die extra lengte! En toch is de realiteit: hoe ouder hoe kleiner, maar hoe platter de hak.

Als kind werd door de schoolarts vastgesteld dat ik platvoeten heb en het advies was Piedro schoenen. Het begin van een trauma. Voor mij geen gezellig ritje naar de stad met meerdere schoenenwinkels. Wij gingen op de fiets naar Raerd, want daar waren ze verkrijgbaar. Vandaag de dag heb je voor moeilijke voeten allerlei sneakermodellen in leuke trendy kleuren. Maar destijds was er één dicht model voor de winter in blauw en  rood. Pfff… En bruine sandalen voor de zomer. Wat had ik ze graag verruild voor de glimmende lakschoentjes van mijn klasgenootjes.

Pumps in allerlei kleuren

Als volwassene kon ik zelf bepalen wat ik aantrok. Pumps in rood, groen, blauw, gemengd; ik kreeg er niet genoeg van. Zo leuk! Niet dat ik er heel goed op kon lopen, blaren waren er regelmatig. Vooral bij warm weer als de voeten uitzetten. Maar soit, dat moest je er voor over hebben. Net als de regelmatige valpartijen, waarbij ik mijn enkel verzwikte. Naarmate ik ouder werd kwamen er meer platte schoenen in de kast. De voeten zakten langzaam verder door en uiteindelijk belandde ik bij de podotherapeut voor steunzolen. Alleen het woord al! Inlays klinkt milder, maar het effect is hetzelfde: geen leuke schoenen meer. Uiteindelijk is het wel voordeliger, want continue de zolen wisselen is heel irritant. Minder schoenen betekent meer ruimte in de kast en meer geld overhouden. Wel heb ik één paar pumps voor feestelijke gelegenheden, want dan gaat het uiterlijk voor. Ook al krijg je blaren en kramp in je tenen; een paar dagen ellende is te overzien.

Steunkousen onder in de kast

Toen ik ook nog spataderen kreeg, was het feest compleet. Vleeskleurige steunkousen werden aangemeten. Weer een dieptepunt van het ouder worden. Waarom ik? Ik heb het enkele weken volgehouden, maar de kousen belandden onder in de kast. Zolang de aderen niet zichtbaar zijn doe ik het zonder. Opereren wil ik ook niet, want dan moet ik minimaal zes weken met die kousen lopen. En zo hobbel ik verder. In de zomer gaat het trouwens beter, omdat ik dan op oerlelijke fitflops loop. Geen centje pijn. Het zijn teenslippers met een extra breed voetbed. Om het nog een beetje aantrekkelijk te maken, kun je kiezen voor de variant met glitters op het teenstuk. En ze hebben een dikke zool, dat scheelt weer een paar centimeter lengte. Elk nadeel heb z’n voordeel.

Plateauzolen voor ouderen

Hoe het na de zomer komt weet ik niet. Het laatste advies dat ik heb gekregen van de podotherapeut is dat ik het beste comfortschoenen kan nemen met een stompe neus. Die naam alleen al: comfortschoen. Daar moet ik echt van bijkomen. Eerst maar lekker de zomer door op mijn favoriete slippers en dan kijk ik wel verder. Wie weet komen plateauzolen voor ouderen in de mode. Zelfs de meest saaie seniorenmerken komen met steeds hippere sneakers op de markt. Ik ben dus niet de enige die er nog graag een beetje leuk bij wil lopen.

Jubeltenen

En het kan natuurlijk erger. Er zijn genoeg mensen die helemaal geen keuze hebben. Ik heb geen hamer-, klauw- of jubeltenen. Wel vaak lange tenen en ik voel me ook regelmatig op mijn teentjes getrapt. Maar even serieus: nog een jaartje op schoenen met hakken kunnen lopen, in allerlei kleuren en uitvoeringen, zoals vroeger, dat zou toch te gek zijn. Zwieren en zwaaien op de dansvloer op walsmuziek, flaneren over de boulevards. Ik volg in ieder geval een cursus valpreventie, want je weet maar nooit hoe het loopt! ■