“Ik red me wel”

Er komen steeds meer woonvormen voor ouderen die tussen zelfstandig wonen en een zorginstelling in zitten. Soms geboren uit noodzaak,maar er zijn ook mensen die heel bewust kiezen voor een woongroep, tiny house of kangoeroewoning. Riemie was benieuwd naar hun verhaal en maakte daarom de serie Bijzonder Wonen. Deel 3 gaat over Jesina, die op het erf van haar dochter en schoonzoon woont.

Jesina (76) heeft letterlijk en figuurlijk de ruimte nodig. Vandaar dat ze ‘op ‘e romte’ in Jelsum woont, in het voormalige onderkomen van de schapen op het erf van de boerderij van haar dochter en schoonzoon. Ze lopen de deur niet plat bij elkaar. Jesina redt zich wel en hulp is dichtbij als het nodig is.

In 1967 kreeg Jesina de boerderij van haar pake. Van 1982 tot 1996 molk ze twee keer daags vijftig schapen en maakte daar schapenkaas van. Aan het melken en rondbrengen van de kaas bij vaste adresjes had ze de handen vol. Dochter Greetje, ook een liefhebber van buiten en beesten, kwam regelmatig een handje helpen. Nadat Jesina de schapen goed verkocht had, vertrok ze met haar toenmalige vriend naar Cyprus om te kijken of ze daar permanent konden wonen. Haar dochter en schoonzoon namen de boerderij over en hun twee kinderen gingen in Jelsum naar school. In 2001 verhuisde het stel naar Leeuwarden om dichter bij de school voor speciaal onderwijs van hun zoon te kunnen wonen. Jesina – alleen teruggekomen uit Cyprus – kocht het huis terug van haar dochter.

“Mem komt niet in het schapenhok”

Alleen wonen in het grote huis schrok Jesina niet af. Ze heeft tien prachtige jaren gewerkt bij dagopvang De Terp, staat haar mannetje en heeft zich altijd veilig gevoeld. Toch dacht ze wel eens: wat als er iets met mij gebeurt? Inmiddels hadden haar kleinkinderen hun  schoolperiode afgesloten. Haar schoonzoon Teun zei: Greetje wil wel weer terug naar Jelsum. Een goed plan, maar hoe konden ze dat regelen? “Ik heb toen gezegd: als jullie hier willen wonen, ga ik in het schapenhok. Ús mem komt niet in het schapenhok, was Greetjes reactie. Maar ik had al een idee hoe ik het wilde hebben. Het is klein, maar alles is er. Een bed op hoogte met bakken eronder voor spullen, een keuken, wc en douche en een schuur. Ik heb het doorgezet en een vriend heeft het voor me verbouwd. Ik betaal nu huur, gas en water.”

De deur niet plat lopen

Vanuit de ramen heeft Jesina een prachtig uitzicht over de landerijen en op de scharrelkippen die rond het huis lopen. De blauwe kozijnen van haar onderkomen, dat in niets meer doet denken aan een schapenhok, zijn een verwijzing naar Jesina’s liefde voor Cyprus. Jesina en Greetje drinken elke vrijdag samen koffie, maar ze lopen de deur niet plat bij elkaar. “We hebben een tijdje samen boodschappen gedaan. Dan gingen we eerst bij de Hema ontbijten en daarna naar de Lidl. Maar dat is verwaterd. Nu neemt Greetje donderdags na haar werk boodschappen voor me mee. In het begin hebben we samen een auto gedeeld. Maar het was onhandig als ik naar Stiens ging voor mijn werk bij het Leger des Heils en Greetje andere plannen had. Mijn was doe ik wél bij Greetje en Teun. Wat moet ik met een wasmachine? Die paar dingetjes van mij gaan gewoon mee in het geheel. Greetje helpt me met het opmaken van het bed. Dat luktmij niet meer; zij is 1.80 lang en wipt het er in een keer overheen.”

Akkefietje met het hart

In 2018 had Jesina een akkefietje met het hart. “Op een maandag zat ik op een toestel in de sportschool en werd niet lekker. Het ging beter nadat ik even was gaan liggen. Maar de vrijdag daarop was het er weer. Waarschijnlijk heb ik die maandag een kleine hartaanval gehad. De huisarts kon echter niets vinden en stuurde me door naar het ziekenhuis voor een ablatie (behandeling bij hartritmestoornissen – red.). Die vond de volgende dag al plaats. Een dag later zat ik zo fris als een hoentje thuis buiten lekker koffie te drinken. Maar de volgende ochtend was ik weer niet fit en dat werd erger gedurende de dag. Het  voelde niet goed op de borst en de keel. ‘s Nachts heb ik de dokterswacht gebeld en die zei: we sturen een ambulance. Ik klopte bij Greetje op het raam, want die heeft geen telefoon naast het bed. Ze schrok zich een hoedje. Er volgden allemaal onderzoeken. Dan is het wel mooi dat ze zo dichtbij wonen.”

We gaan gewoon door

Hoe de toekomst eruit ziet? Jesina weet het niet. “Het is hier allemaal oneffen, misschien moeten we daar nog eens naar kijken. Als ik ervoor kies ergens anders heen te gaan, dan is dat prima voor Greetje. Maar daar heb ik nog niet over nagedacht. We gaan gewoon door zolang het kan; ik heb hier altijd gewoond. In het dorp kom ik nooit, daar heb ik niets mee. Ik heb altijd mijn werk en collega’s gehad, maar met andere mensen samenwonen is niks voor mij. Ik ben een buitenmens, moet letterlijk en figuurlijk de ruimte hebben. Ik red me wel en hulp is altijd dichtbij.”

Deze maand gaat Jesina samen met Greetje weer naar haar geliefde Cyprus. ■

Foto: Simon van der Woude