Elke fase in het leven heeft zijn eigen charme. Tijd is kostbaar, vliegt voorbij en wacht op niemand, tijd kun je niet bijkopen of terughalen. Mopperen over dingen die je niet kunt veranderen heeft geen zin. Je moet zelf de pareltjes eruit halen, dus maak ik nog wat mooie herinneringen met mijn mams.
Mijn moeder vraagt mij wel eens: “Wat ga je doen als ik er niet meer ben?” Ik reageer dan met: “Wat ga jíj doen als ik er niet meer ben?” Ik wil ermee benadrukken dat morgen aan niemand beloofd is. Als ze zo’n vraag stelt, vraag ik me af wat er door haar heen gaat, waar die gedachte ineens vandaan komt. Als ik doorvraag, vertelt ze
hoe ze beetje bij beetje afbrokkelt en wat dat met haar doet. Ik benadruk wat ze allemaal nog wél kan. Het zijn soms droevige gesprekken, waar tranen bij komen kijken. Het mag er zijn, maar we blijven er niet in hangen.
Later slaat haar bui om en bespreken we wat voor leuks we vandaag gaan doen, ze gaat douchen en trekt een mooie jurk aan.
Soms ben ik verrast over wat ze allemaal nog weet van lang geleden en soms stelt ze dezelfde vraag drie keer achter elkaar. Het is verbijsterend dat haar lange termijngeheugen zo goed intact is en dat wat ze mij net vroeg vergeten is. Mijn moeder praat graag over vroeger en de streken die ze uithaalde. Dan giechelt ze als een schoolmeisje en hebben we samen lol.
Er zijn van die dagen dat mijn moeder nergens zin in heeft, de deur niet uit wil, niet goed eet of een slecht humeur heeft. Ik wil niks forceren, maar het doet wel wat met me. Ik zie hoe mijn moeder aan het vechten is voor haar bestaansrecht omdat er te veel bemoeienis is en dingen niet meer gaan zoals vroeger. Dan vallen er woorden. Maar ik ben een Bokje en laat me niet uit het veld slaan! Ik wil mijn moeder natuurlijk zo lang mogelijk bij me houden. ■