Op bezoek bij….

In deze nieuwe serie gaan we op bezoek bij actieve ouderen die midden in het leven staan.
Deze eerste keer bezocht Jeltsje het echtpaar De Vries uit Leeuwarden.

…Jan (84) en Rinny de Vries (82). hij boerenzoon, zij dochter van een ondernemer. Hun ouders leefden en werkten met elkaar en ze waren beide als kind al erg zelfstandig. Jan werd geen boer, maar heeft in zijn werkzame leven altijd functies bekleed die een link hadden met het boerenleven. hij schreef zelfs boeken over het onderwerp. Het echtpaar verruilde vier jaar geleden hun vrijstaande woning in Grou voor een appartement in Leeuwarden. Hebben ze het er naar hun zin of missen ze het mooie uitzicht over het water en de landerijen?

De agenda moest erbij voor het maken van een afspraak, want ze komen tijd tekort voor al hun bezigheden. Ik word gastvrij ontvangen en naar de ruime huiskamer geleid. De raampartij van de woning aan het Diaconessenpark biedt een prachtig uitzicht op de Prinsentuin en de Oldehove. Jan nam het initiatief om naar de stad te gaan. Toen Rinny het appartement te koop zag staan zei ze: “Als ik dan toch naar de stad moet verhuizen, dan wil ik daar wel wonen. “We zijn verhuisd om het laatste stukje in comfort te leven”, vertelt Jan. “Ik houd ervan als de dingen geregeld zijn en besefte dat het nooit zo mooi kon blijven. Het leek me goed om een appartement te zoeken waar een van ons alleen kan wonen. We moesten wat anders, niet meer in zo’n groot huis. De laatste ronde.”

Ervaren verhuizers

Eerder verhuisden Jan en Rinny al van Jorwert naar Grou, waar ze op diverse plekken woonden. Ze vertrokken naar Workum toen Jan daar directeur van de zuivelfabriek werden keerden daarna terug naar Grou. Daar hebben ze nog twintig jaar gewoond. De verhuizing naar Leeuwarden was hun zevende keer inpakken en weer uitpakken. Rinny maakte een indeling van wat waar moest komen te staan. Ze is gehecht aan de huizen waar ze gewoond heeft, maar ook aan het meubilair. “Het is ouder dan wij en overal zit een verhaal aan vast”. Jan heeft geen last van die nostalgisch gevoelens, maar hij bemoeide zich er niet mee. Rinny pakte alle dozen in Grou in en Jan haalde ze in Leeuwarden weer leeg. Rinny is nu erg blij met de stap die ze hebben genomen. “Als je wilt veranderen, doe het dan niet als je heel oud bent”, zegt ze. Ik vraag haar gekscherend wat ze heel oud vindt, ze waren zelf tenslotte al eind zeventig toen ze verhuisden. Ze moet er hartelijk om lachen. “We vinden 78 wel een bovengrens, een verhuizing wordt zwaarder naarmateje ouder wordt”, vertellen de ervaren verhuizers. “We kunnen er nu ruim van genieten.”

Contacten

In de flat aan het Diaconessenpark is iedereen zelfstandig. En heel verschillend. Onder de bewoners bestaat niet echt de wens om dingen met elkaar te doen. Een keer per jaar is er een gezamenlijke lunch. “Maar we vinden het maken van nieuwe contacten toch een plus van de verhuizing”, zegt rinny. “Ik wandel regelmatig in de buurt en maak er een sport van om mensen aan te kijken, te groeten en op die manier in gesprek te komen. Tijdens het joggen door de Prinsentuin had ik een leuk contact met een groep zwemmers, er werd me een keer door iemand een kop thee aangeboden en toen het Sinterklaas was had ik zelfgebakken speculaas bij me. Je hebt er zelf invloed op in hoeverre je de verbinding je met anderen aangaat.” Jan en rinny hebben een goede band met hun drie zonen, partnersen kleinkinderen. Ze spreken elkaar regelmatig. Per app en telefoon; geen verplichte bezoekjes. “We zien elkaar niet overdreven vaak, zij hebben ook dat vrije gevoel. Dat vinden we belangrijk. Wij gaan er niet vanuit dat ze voor ons gaan zorgen.”

Actief blijven

Actief zijn en midden in het leven staan is belangrijk voor het echtbaar. rinny heeft haar bezigheden nog in Grou: tennissen, een boekenclub, een muziekclub. “Het is geen moeten om actief te zijn, ik heb er gewoon plezier in. Het kan zo over zijn. Het grote voordeel van de verhuizing is dat ik meer ben gaan autorijden. Dat deed ik in Grou niet veel, maar nu rijd ik diverse malen heen en weer en zo onderhoud ik het beter”.

Jan is nooit ‘vrij’. Hij is altijd bezig met zijn hobby’s; besturen, lezen, schrijven en computeren. Op zijn zestigste werd hem eens duidelijk gemaakt dat hij te oud was voor een bestuur. De medebestuursleden waren net zo oud als zijn kinderen. “In de jaren daarna ben ik nog regelmatig voor besturen en commissies gevraagd en kon ik er wel om lachen. Ik heb me niet laten belemmeren door die afwijzing.” Bewegen is belangrijk als je ouder wordt. “Op een gegeven moment bedacht ik me dat ik te weinig beweging kreeg. Daarom heb ik drie jaar geleden met  mezelf afgesproken dat ik ongeveer acht kilometer per dag wil lopen. rondes in en om Leeuwarden, afwisselend door de stad en het buitengebied. En ik fiets in de stad om boodschappen te doen, want ik kook altijd. Ik deed nooit wat in huis, maar toen ik vijftien jaar geleden meer tijd kreeg, ben ik met koken begonnen en niet meer gestopt.” Jan en Rinny doen ieder hun eigen ding en hoeven elkaar daarin niet te stimuleren. Ze lopen niet samen, want ze hebben beide een ander tempo en willen andere dingen zien. “We zijn beiden zelfredzaam. Dat moest ook wel want Jan had een drukke baan en ik moest me alleen goed kunnen redden”, vertelt Rinny.

Levensmotto

In mei is het echtpaar 59 jaar getrouwd. Ik vraag wat hun levensmotto is. rinny: “Zo lang mogelijk bij elkaar blijven en leuke dingen doen.” “Bijblijven”, vindt Jan, “vooral digitaal.” Is hij nog van plan om een boek te schrijven? “Ik schrijf voor de lade; ik weet niet wie er nog  belang heeft bij mijn schrijven. Maar ik zet graag mijn gedachten op papier.” Als ik vertrek is mijn conclusie dat Jan en rinny twee hartelijke, bevlogen mensen zijn, die het fijn hebben in de stad en met elkaar. ■

In 1968 schreef jan het gedicht De flat. Hij won er de Rely jorritsmaprijs mee.

Sicht op in flat
joun
in flatgebou
healwei alven
it journael
is dien
de ljochten
gean út
en de klean
de âlde
minsken
sliepe
de jonge
dogge
it ljocht
nochris op
om klean
en bêd
en ark
torjocht
to skikken
dan komt
de nacht.