Op pad met knuffelpony Daisy

Daisy is een schattige mini Shetlandpony van 12 jaar oud. Ze is heerlijk zacht, lief en houdt van knuffelen. En dat komt heel goed uit, want Daisy gaat regelmatig op bezoek bij bewoners van zorginstellingen. Als Team Daisy een middag naar Jabikshof in Goutum gaat, mag ik erbij zijn. Het klinkt misschien gek, een pony in huis, maar het zorgt voor veel vrolijkheid.

Chantal Schaper werkt in de zorg. Tijdens de coronapandemie nam ze haar Shetlandpony Daisy een keer mee naar een verzorgingshuis, om de bewoners daar een beetje op te vrolijken. Het was zo’n succes, dat Daisy al snel vaker op pad ging als knuffelpony. Inmiddels is het Daisy haar ‘beroep’ en ze is er erg geschikt voor. Ze heeft haar eigen personeel; haar begeleidingsteam bestaat naast Chantal uit Petra Brouwer. Ze hebben zelfs speciale T-shirts en truien met Team Daisy erop.

Rustig en beheerst

Daisy staat lekker in de mooie tuin te grazen als ik aankom. Jabikshof is een woonzorglocatie van Noorderbreedte met zes woningen, waar mensen wonen met dementie. Eén van de mannelijke bewoners komt meteen naar buiten om Daisy te begroeten. Hij zat al op haar komst te wachten. Daarna gaan we naar de eerste huiskamer. Het is even wennen, een pony die tussen stoelen, planten en een tv manoeuvreert, maar ze doet het rustig en beheerst. Ze trekt zich niks aan van de katten, die overal lekker lui liggen. Jabikshof vindt het contact met dieren belangrijk. “Huisdieren zijn bij ons welkom, maar ook harige, pluizige of andere bezoekers. Gister hadden we hier nog kuikentjes”, zegt verpleegkundige Astrid van Laarhoven.

Meer openheid en minder stress

Het contact met dieren heeft vaak een positief effect op mensen. Het werkt kalmerend, verlaagt stress en zorgt voor meer openheid. Dat geldt ook voor mensen met dementie. Daarnaast roept het herinneringen op, bijvoorbeeld aan hun eigen huisdier. “Ik fyn it in pop hear, ik bin foar gjin inkel bist bang”, merkt een bewoonster op. “Wy hiene thús ek altyd hynders.” Ze geniet zichtbaar van de aanwezigheid van Daisy. Een andere mevrouw vertelt me dat ze het heel leuk vindt dat er katten op de groep zijn. “Ik had vroeger zelf ook een kat en die voelde het altijd als ik verdrietig was.”

Team Daisy

De meeste aanwezigen vinden het mooi dat Daisy er is. Ze genieten ervan om haar te aaien. Van de zorgmedewerkers hoor ik dat de aanwezigheid van de pony veel bewoners opener en positiever maakt. Een enkeling vindt het eng en wil het dier liever niet te dichtbij hebben. “Maar ik vind haar wel lief hoor.” Daisy merkt het meteen en blijft op afstand. Op die manier is het voor iedereen leuk. Het moet gezegd worden: Daisy is niet de enige die voor gezelligheid zorgt. Chantal en Petra voelen perfect aan hoe ze met de bewoners om moeten gaan. Ze communiceren op een hele natuurlijke manier, snel schakelend tussen Fries en Nederlands als de situatie daar om vraagt. En zelfs naar het Engels, omdat een van de bewoners uit Engeland komt. Er worden veel grapjes gemaakt en de sfeer is ontspannen. Het is duidelijk te zien dat ze allebei ervaring hebben in de zorg. Ze werken heel erg vanuit vertrouwen. Een paar dames zijn zo gek op Daisy, dat ze graag met haar willen wandelen. En dat is helemaal prima. Ze mogen hun gang  aan en zijn zichtbaar in hun element. Daisy vindt het allemaal goed. Ze loopt rustig mee en laat zich heerlijk knuffelen.

Zelfs een lift is geen probleem

Op een gegeven moment komt een mevrouw die Daisy mee naar buiten heeft genomen, zonder pony terug. Ergens tijdens de wandeling is ze afgeleid door iets anders. Maar de tuin is omheind en Daisy vindt ook alleen haar weg weer terug. Chantal vertelt dat niet iedere pony hiervoor geschikt is. “Shetlandpony’s zijn over het algemeen best pittig. Ik heb Daisy nu drie jaar en ze doet het geweldig. Zelfs een lift is voor haar geen probleem. ” Een bewoner merkt op dat een pony eigenlijk niet in huis hoort. “Dat is ek sa”, antwoordt Chantal. “Hy heart hjir eins net, mar hy is it wend en we binne hjir mar hiel even.” De meneer knikt instemmend, aait de pony over zijn kop en zegt dat ze er goed uitziet. “Se fynt jo ek leuk!” lacht haar baasje.

In de laatste huiskamer zit een groepje bewoners naar André Rieu te kijken op tv. Maar als Daisy binnenkomt en voor het beeld gaat staan, protesteert niemand. “Mijn dochter heet ook Daisy, of eigenlijk Desiree”, vertelt een mevrouw enthousiast. Dat schept duidelijk een band, want ze kan haar ogen niet van de pony afhouden en komt later nog naar buiten om haar uitgebreid te aaien.

Chantal heeft de hele middag een poepschep meegesleept, maar het was niet nodig. Daisy heeft zich als een echte dame gedragen en niks achtergelaten. Behalve een paar losse haren en bij veel bewoners (en personeel) een brede lach op hun gezicht. ■

Team Daisy komt graag op bezoek in zorginstellingen en vraagt daarvoor een kleine financiële vergoeding. Heb je belangstelling, dan kun je contact opnemen met Chantal Schaper: 06-33647041