Toen ik in 1970 achttien werd, wilde ik, zoals iedere jongere zo snel mogelijk mijn rijbewijs halen.
De lessen bij rijschool De Haan uit Grou gingen voorspoedig, maar het duurde nog even voor ik vanuit Hotel Van Dellen in de Langemarktstraat mijn toets der bekwaamheid mocht afleggen. Wel ging ik alvast op zoek naar een mooie auto voor een redelijke prijs.
Iedere zichzelf respecterende dj reed in een sportauto, dus wilde ik dat ook. Ik heb toen heel wat proefritjes gereden. Dat was niet alleen een mooi tijdverdrijf voor iemand die alleen in de weekenden werkte, maar het gaf mij ook de nodige rijervaring. Vreemd dat ze mij nooit om een rijbewijs vroegen en ook niet eisten dat ik binnen een half uur weer terug moest zijn. Ik had alle tijd om in het centrum van Leeuwarden mijn mogelijke aankoop te showen. Een vreselijke grap haalden wij uit bij garage Van der Pol in Franeker. Een van mijn vrienden kroop stiekem in de kofferbak van een Citroën GS. Toen ik quasi geïnteresseerd met de verkoper langs de auto liep, vroeg ik of deze vierwieler wel genoeg kofferruimte had. Met een sierlijke beweging opende de vlotte prater de kofferbak. Het vervolg laat zich raden.
OP SLAG VERLIEFD
Bij garage Eerlich op het Zaailand stond een mooie Fiat 850 Spider Cabrio in de showroom. Ik was op slag verliefd. Een dieprode kleur, linnen inklapbaar dak en een Italiaans gestroomlijnde carrosserie. Ik zag mij al met open dak rijden op de Afsluitdijk richting Amsterdam. Naast mij een Friese schone met wapperende blonde haren. De prijs was redelijk, maar ik had wel een huurkoopcontract van IDM nodig om mijn droom te realiseren. Ik had een probleem. Mijn rijexamen was twee weken ver schoven (of ik had het verkeerd in mijn agenda gezet) en de garagehouder gaf mij slechts een week bedenktijd. Overigens was het een toppunt van zelfverzekerdheid dat ik ervan uitging dat ik gelijk de eerste keer zou slagen.
WETSOVERTREDER
Bang dat ik nooit weer zo’n mooie bolide voor deze prijs zou vinden (een gedachte die mij door de gewiekste verkoper was ingefluisterd), besloot ik de auto toch te kopen. Zenuwachtig haalde ik zonder rijbewijs de Fiat Spider op en reed via het Ruiters kwartier en de Westersingel richting de Pilotenespel. Op 61-1 woonde ik met mijn vader, die ik niets van mijn autoavontuur had verteld. Ik was van plan om de auto ongemerkt verderop bij de Koerierstersespel te parkeren. Voor ik zover was, kwam ik op de hoek van de Troelstraweg/Dammelaan nog in een lastige situatie. Vanwege een ongeluk moest ik op tegenliggers wachten om de gehavende auto te passeren. Door onwennigheid bij het optrekken, sloeg mijn motor af en kreeg ik de fraaie auto niet meer aan de praat. Twee politie mannen snelden toe, ze mompelden iets over een lege accu en duwden mij weer op gang. Ze moesten eens weten dat er een wetsovertreder achter het stuur zat.
COMPLIMENT
Ik besloot in een overmoedige bui in de cabriolet naar mijn rijexamen te rijden. Geroutineerd parkeerde ik de auto achteruit naast de Opel Kadett waar ik even later met een examinator de weg op zou gaan. Mijn rijinstructeur zag mij uitstappen en schudde zijn hoofd. Het examen haalde ik met gemak. Ik kreeg een compliment van de examinator over mijn anticiperen. Alsof ik al jaren reed. Trots haalde ik mijn rijbewijs op bij het stadhuis, niet beseffend hoeveel geluk ik had dat ik niemand in de rijbewijsloze periode had aangereden.
RISKANT
Van BOVAG-garantie en ANWB-keuringen was begin jaren zeventig nog geen sprake, dus het was best wel riskant om zonder extern advies een tweedehandsauto te kopen. Dat heb ik geweten. Ik werkte in die tijd in het Duitse Löningen, vijftig kilometer voorbij Ter Apel. De sportwagen stond of daar of in Leeuwarden bij een garage in de werk plaats. De gasten van de Eleven Crown Club dachten dat ik ruim in het geld zat want ik parkeerde geregeld een andere auto bij de discotheek. Opels en Fords van een autoverhuurbedrijf van de Oldegalileën. Dit omdat ik anders vanwege de slechte verbindingen van het openbaar vervoer niet op mijn werk kon komen. Een keertje begaf de Spider het vlak voor de Nederlandse grens. Ik besloot samen met een vriend de auto over de grens te duwen. Ik was wel lid van de ANWB, maar niet gedekt voor ADAC-service. Toen de reparatiekosten mij te veel werden heb ik een paar keer de auto naar een parkeerplek met praatpaal even buiten Leeuwarden laten slepen. De ANWB-monteur fikste vaak met technische hoogstandjes de ongemakken onder de motorkap, zodat ik weer een week kon rijden.
CHEVROLET IMPALA
Het was mijn nog steeds aanwezige verliefdheid dat ik de auto niet al met verlies verkocht had. Maar uiteindelijk verloste een ‘beun de haas’ mij van deze nachtmerrie door de auto als opknappertje voor een redelijke prijs over te nemen. Het huurkoopcontract bij IDM liep nog jaren door. Vaak stapte ik met contant geld het kantoor op de Westersingel binnen om net voor het verstrijken van de betalingstermijn mijn maandelijkse schuld af te lossen. Dat scheelde weer een fikse boete. Meer plezier beleefde ik aan een Chevrolet Impala die mijn goochelvriend Theo van der Geest en ik voor weinig geld overnamen van architect Van de Berg.
De in onze ogen perfecte deal kwam tot stand omdat Theo’s broer verkering had met zijn dochter.
Op dat moment besefte ik voor het eerst dat een goed netwerk goud waard is. Dat de auto 1 op 4 reed was ons niet verteld. En dat vertelden wij anderen ook maar niet.