Politieagent, gevangenisdirecteur, dichter, schilder, spreker, schrijver, voorzitter, aanjager. Henk Dillerop (71) deed/doet het allemaal. De donkere kant van het leven, moord en doodslag, lijkt hij te willen compenseren met de lichte kant, die van kunst en cultuur. Henk wijst die suggestie resoluut van de hand: psychologiseren is niet aan hem besteed.
Ook de opmerking dat Henk een multitalent is, wuift hij weg. “Aleida, mijn vrouw, is pas een multitalent. Ze heeft ons huis geweldig mooi ingericht, kan prachtig bloemschikken en schilderen.” De woorden tekenen zijn liefde voor haar, die al vijftig jaar standhoudt. Ze leerden elkaar kennen in Drachten. Aleida werkte daar als apothekersassistente en Henk als politieagent.
Hun eerste ontmoeting vond plaats in de bar ‘Onder de balken’. “En nu slapen we onder honderdvijftig jaar oude balken in ons huis in Snakkerburen. De cirkel is rond,” memoreert Henk. Hun eerste ontmoeting verliep als volgt. Op een dinsdagavond vierde de apotheek het eenjarige bestaan en het voltallige personeel ging uit eten.
Daarna toog het gezelschap naar de bar, waar Henk en zijn collega ook waren. “Aleida kwam binnen en ik dacht: wat een waanzinnig mooie vrouw. Ik was nog nooit verliefd geweest en op dat moment was ik dat meteen.” Henk besloot zichzelf voor te stellen, in de hoop dat de vonk ook bij haar zou overspringen.
Aleida: “Ik had er op dat moment geen zin in en maakte hem wijs dat ik Pietje heette.” Haar collega had Henk al wijsgemaakt dat ze in de Hema werkten, dus de volgende dag ging Henk daar tevergeefs op zoek naar Aleida. Henk: “Een week later liep ik op straat en zag ik een mooie vrouw lopen. Ik dacht nog: wat zijn hier veel mooie vrouwen in Drachten. Ik trok mijn politiepet iets dieper over mijn ogen en zei haar gedag.” Die mooie dame bleek Aleida te zijn en ze groette hem. Henk sprak vervolgens de memorabele woorden: “Moet ik jou kennen?”. Henk, danig in de war, ging op onderzoek uit en ontdekte dat de vrouw in kwestie Aleida heette en bij de apotheek werkte. De volgende dag stond hij haar op te wachten en bracht hij haar naar de bushalte. Aleida: “Ik was net negentien en ik had helemaal geen zin in een relatie. Maar Henk hield vast.” Een jaar later waren ze verloofd, en weer een jaar later getrouwd. Ze kochten een huis in Drachten, waar ze het nodige aan verbouwden, en kregen een zoon en een dochter. Inmiddels hebben ze ook vier kleinkinderen.
POLITIECARRIÈRE
Al op jonge leeftijd wist Henk dat hij bij de politie wilde. “Om hulp te verlenen aan hen die het behoeven.” Geen loze kreet, want toen Henk een jaar of vijftien was, redde hij kort na elkaar een kind van vijf uit het water en een man die een hartinfarct kreeg.
Zijn carrière bij de politie getuigt van nieuwsgierigheid en doorzettingsvermogen. Hij werkte onder andere bij de recherche, de inlichtingendienst, op de afdeling operationele- en strategische misdaadanalyse, wat een nieuw vakgebied was, gaf leiding aan de regionale criminele inlichtingendienst en was chef recherche. Na zestien jaar gooide hij het over een andere boeg en werd directielid bij De Marwei in Leeuwarden. “Een volstrekt andere wereld. Als politieman zie je criminelen een heel korte periode. In de gevangenis is dat veel langer. Ik was iedere dag enkele uren tussen de gevangenen te vinden.” Bang was hij nooit. “Als je bang bent, moet je dit werk niet gaan doen. Ik ga geen stap opzij. Nooit.”
DICHTER EN SCHILDER
Rond die tijd verkende Henk nóg een andere wereld: die van kunst en cultuur. In 2015 publiceerde hij zijn eerste dichtbundel. “Gedichten komen bij mij onaangekondigd binnen, meestal hebben ze ongeveer twaalf regels. Ik sta mezelf altijd één schrapping of één toevoeging toe. Ik had voor Aleida een zelfgemaakt boekje gemaakt met gedichten. Iemand zag dat en wilde ook graag een exemplaar. Zo ontstond ‘Voltooid vertraagde tijd’.”
Naast dichten begon hij ook, samen met Aleida, te schilderen, ingegeven door een workshop. “Ik zat op een katholieke kleuterschool bij de nonnen. Ik tekende graag, en kleurde dan blauw en groen naast elkaar. In het katholieke geloof vloekt dat en om die reden verscheurden de nonnen mijn tekeningen. De kunstenares die de workshop gaf complimenteerde me en herstelde zo de schade van de nonnen,” lacht hij. Aleida en hij werkten samen aan schilderijen. “Dan kwam ik in het atelier en had zij een heel stuk overgeschilderd. Dat maakte me niet uit. Ik vind het niet erg om onbaatzuchtig te zijn.”
GALERIE AAN DE WESTERKADE
Die onbaatzuchtigheid lijkt een levensfilosofie voor Henk en Aleida. In hun grachtenpand aan de Wester- kade in Leeuwarden begonnen Henk en Aleida exposities te organiseren voor beginnende kunstenaars. “Ik vind het niet erg om iets voor iemand te doen zonder er iets voor terug te krijgen.” Die ‘hobbygalerie’, zoals Henk het noemt, explodeerde. In het kader van Culturele Hoofdstad leek het hun leuk om kunstenaars op een blokpaneel van 20×18 cm kunst te laten maken. Het doel was om dertig kunstenaars mee te laten doen. Het werden 437 uit binnen- én buiten- land. Ondertussen was Henk ook nog voorzitter van Theater De Bres, voorzitter van de Stichting Kunstpromo- tie, bestuurslid van de Museumhaven, organiseerde hij Crime Walks en open atelierroutes.
MIENSKIPPER
Vier jaar geleden verhuisden ze naar Snakkerburen, waar zo’n tweehonderd mensen wonen, van jong tot oud. Ook op die plek zijn Henk en Aleida erg actief. Onder andere voor het jaarlijkse Iepenloftspul. Tevens nodigde hij kunstenaars uit om ‘plein air’ te schilderen, organiseerde hij op het markante schip De Stânfries een vijfdaags evenement met muziek, dichters en schilders en schreef hij een boekje over Snakkerburen.
Ook zet het echtpaar zich in voor de Doarpstún. Niet alleen worden er groenten, fruit en bloemen gekweekt, verbouwd en verkocht, met behulp van zo’n tachtig vrijwilligers, ook vinden er etentjes, pizza-avonden, huwelijken en andere kleinschalige feesten plaats. “De tuin is een sociale plek. Er is altijd positieve aandacht voor elkaar, een kop koffie, een compliment. Ik hou ervan om mensen met elkaar in contact te brengen. Ik vind het fijn dat mensen het naar hun zin hebben, dat ze zichzelf mogen zijn. Ik doe mijn uiterste best om sfeer te creëren.” Al zijn inspanningen leverden Henk de eretitel ‘mienskipper’ op.
BOEKEN EN PODCASTS
Ook die andere wereld, die van moord en doodslag, maakt nog altijd onderdeel uit van zijn leven. Hij maakte bijvoorbeeld de podcast ‘Sicco, de verdwenen marechaussee’, samen met Geartsje de Vries en Margriet Brandsma en toert door Nederland met zijn voorstelling ‘Over liefde, moord en ander ongemak’. Momenteel schrijft Henk aan een nieuw boek, dat 13 september 2026 moet verschijnen: Veertig jaar moord en ongemak. Aan bod komen moordzaken die hij van 1975 tot 2015 meemaakte, zijn herinneringen aan die zaken, interviews met nabestaanden, geschiedenis over de plek van de moord en beeldmateriaal.” Zoals voor alles wat Henk doet geldt, zal ook dit een succes worden. ■
