Na corona, een zware nekoperatie, een herseninfarct en een scheiding besloot Alfred Lehmann (65) een jaar geleden het roer om te gooien en naar Curaçao te vertrekken. Daar hervond hij zijn geluk. Inmiddels werkt hij met veel plezier als reisleider en als voetbalverslaggever.
Ik kon het emotioneel niet meer aan om nog in Neder land te blijven. Sowieso ben ik erg reislustig. Ik ging elk jaar naar Ghana, de laatste jaren veel naar Indonesië. Bij terugkomst dacht ik vaak: shit, wat doe ik hier? Alles is hetzelfde. Dezelfde verjaardagen, dezelfde mensen, dezelfde rituelen, nooit wat nieuws.’ Zijn keuze viel op Curaçao. ‘Ze praten hier Nederlands, dat is wel gemakkelijk.’ Al snel vond hij werk als reisleider bij Casper Tours.
‘Mensen die me kennen zeggen dat deze baan me op het lijf is geschreven, ik mag graag praten en ouwehoeren, met grappen en grollen. Er komen hier veel Duitsers en ik praat Duits zoals Rudi Carrell dat deed. Ze lachen zich slap om mijn stomme grapjes. De chauffeur is bruin en ik ben wit. “We zijn tweeling”, zeg ik dan. “We hebben dezelfde zonnebril.” Of ik zeg dat hij dagelijks vier borden leguanensoep eet, omdat hij acht vrouwen heeft. Leguanenvlees wordt hier gezien als een soort Viagra. Weet je wat het is? Ik kan die toer natuurlijk ook standaard doen, maar ik hou van dingen verzinnen, maffe dingen doen. Dat is mijn leven, ik haal er veel plezier uit.
PROMOTIESTUNTS
Maffe dingen verzinnen is Lehmann inderdaad wel toevertrouwd. Als eigenaar van een reclamebureau staat Lehmann in Leeuwarden, en omstreken, bekend om zijn promotiestunts. Zo maakte slager Johannes Hoekstra de grootste gehaktbal van de wereld, kon je een gratis keuken winnen bij Keukencentrum Marssum door paal te zitten en kreeg Henk de Jong, trainer van Cambuur, een ton (het bleek een regenton te zijn).
Ook probeert Lehmann als voetbal verslaggever voet aan de grond te krijgen op het eiland. In Nederland verzorgde hij meer dan vijfentwintig jaar de Cambuurpagina voor de Huis-aan-Huis. ‘Dick Advocaat is hier bondscoach en Kees Jansma, die ik goed ken, is perschef.’ Lehmann ver zorgde al een interview met Tyrique Mercera, oud-Cambuurspeler, voor Omrop Fryslân en hij schreef een paginagroot artikel voor het Dag blad van het Noorden over Leandro Bacuna, de aanvoerder van WK-qualifier Curacao.
Oftewel: Lehmann vermaakt zich prima. Het enige wat hij mist zijn zijn kinderen, kleinkinderen, pleegkinderen en goede vrienden. In maart was hij in Nederland, maar na twee weken begon het te kriebelen. ‘Ik weet niet of stressvol het goede woord is, maar in Nederland maken ze zich druk om de kleinste dingen, ze doen overal moeilijk over. Hier is alles veel relaxter.
GEEN GEDULD
Aan pensioen moet hij niet denken: ‘Ik moet iets omhanden hebben, niks doen kan ik niet. Mijn vrouw zei altijd: je moet altijd vliegen, je moet er altijd uit. Als we op de camping waren, dan wilde ik meteen ergens heen, wat doen. “Geef je toch even neer, ga vissen met de kinderen,” zei ze dan, maar daar heb ik geen geduld voor. Nog steeds niet.
Vandaag heb ik vrij en ik zit me nu al te bedenken wat ik straks ga doen. Het is hier elke dag mooi weer, tussen de 29 en 31 graden. Nooit sneeuw, bijna geen regen, niet koud. Ik heb een heel mooi huis met zwembad. Ik ga elke dag wel even zwemmen, maar na vijf minuten vind ik het dan weer mooi genoeg geweest. Weet je wat het is? Het leven, en nu word ik niet melodramatisch, ook niet filosofisch, maar het leven gaat sneller voorbij dan je denkt. Voordat je het weet, ben je al oud, heb je kinderen, kleinkinderen.
Het is bijna weer tijd voor kerst liedjes en dan komt ook dat nummer van John Lennon, So this is Christmas, voorbij. “And what have you done”, zingt hij dan. Het is heel erg belangrijk om te genieten van het leven, je niet te laten leiden door stress en regeltjes, probeer je leven te leven, pluk de dag, maak er iets leuks van. We zijn hier maar even, dat besef je pas als je ouder wordt of een heel erge ziekte krijgt. Voor je het weet, is het leven voor bij en heb je er niet alles uitgehaald wat er in zit.
