Er liggen zeventig verhuisdozen in de garage. De verhuizer zei: “Nou mevrouw, ik breng ze alvast. Zodra u zin krijgt, lekker gaan inpakken hoor. Op tijd beginnen zeg ik altijd maar”. Die verhuizers zijn enthousiaste mensen, zo van huppakee daar gaan we. Als het eropaan komt zijn ze je rots in de branding.
Ik kijk naar al die dozen en moet er toch wel een beetje van zuchten. Zeventig? Veel te veel, mompel ik in mezelf. Ik vind zeventig erg overdreven, waar haalt de man dat vandaan? Hij liep door ons huis, en keek en keek nog eens en telde alsmaar dozen. Hij keek, zag en overwon. Schatte het gewicht in van de tafels en de meubels. “Zware tafels zijn het en u hebt veel bloempotten in de tuin.” ”Ja meneer, dat klopt”, zei ik. “En die gaan allemaal mee”.
WIKKEN, WEGEN EN ZOEKENNa veel wikken, wegen en zoeken hebben wij een ander huis gevonden, in een van de mooiste steden van Friesland. We gaan onze huidige stek verlaten. Met een beetje verdriet natuurlijk, maar we willen samen nog een keer een nieuw avontuur aangaan. De hele wijk is zich aan het verplaatsen. Mensen blijken te gaan verkassen als ze zo’n twintig jaar op dezelfde plek hebben gewoond. Ook veel senioren doen dit. Nog één keer een andere woning en die aan laten passen aan de komende oude dag. Het is geen sinecure, laat ik dat wel even zeggen. Zoeken, vinden, je eigen huis in de verkoop; er komt heel wat bij kijken. Slapeloze nachten heb ik ervan gehad. Doe ik het wel goed? Gaan we echt? Ja, we gaan echt!
PUNTSCHOENEN
De makelaar zette er direct vaart in. Ook hij kwam, zag en overwon en zei: “Dat komt helemaal goed”. Makelaars zitten meestal strak in het pak en hebben vaak Floris van Bommel puntschoenen. Ik meende het merk te herkennen, maar durfde er niet naar te vragen. Hij liep met de handen in zijn vlotte broekzakken door ons huis en was vanwege corona gewapend met een doosje latexhandschoenen. De verkoopvraagprijs werd bepaald, de
huisstyliste zou langskomen zodat alles er piekpijn uitzag en daarna de fotograaf. Huppakee, vaart ermee.
Toen ik de volgende morgen uit het raam keen zag ik al een bord in de tuin. Het weekend erop stond ons huis op Funda. Het was echt waar nu. Ineens rijden er auto’s langs je huis. Mensen stappen uit en staan gewoon een poosje te kijken.
VERKOOPKLAAR
Nadat de styliste het huis verkoop klaar had gemaakt door alle losse spullen en foto’s achter kastdeuren te verstoppen (en ik het idee had dat we nu ineen toonzaal woonden van een meubelboulevard), kwamen de
eerste kijkers. De makelaar maakte een schema zodat iedereen om de beurt kon komen kijken, met steeds een kwartier pauze ertussen. Natuurlijk moest het hele huis glanzend schoon zijn. Dus poetsen en nog meer poetsen. Opruimen en nog beter opruimen.
KIJKERS
Kijkers die door jouw huis lopen, lelijke dingen zeggen, misschien wel in de lades van de kledingkast kijken en dan zien wat voor kleur onderbroeken jij draagt; je moet er toch niet aan denken. Maar het gebeurt allemaal. Jouw huis is even niet meer van jou. Soms was ik echt de weg kwijt. Als we kijkers hadden gingen we bij onze buren op de koffie. Ook die zaten tussen de verhuisdozen, want ook zij gaan verhuizen. We spraken elkaar moed in. En beloofden elkaar op te zoeken alles achter de rug was.
HERINNERINGEN
Waarom doen mensen dat eigenlijk? Alles overhoop halen en nog een keer voor iets nieuws gaan? Omdat
je voor je zeventigste moet doen wat je nog echt wilt doen. Of je nou die droomreis gaat maken of verhuizen,
dat maakt niet uit. Nu kan het nog. Straks heb je misschien allemaal mankementen en gaat het niet meer. Ik ga verder met opruimen en spullen wegbrengen naar de kringloop. Die is gelukkig weer open. Boeken sorteren, kasten doorspitten. Voor je het weet zit je een uur lang met een doos oude foto’s en brieven van je eerste liefde op de grond, gevangen in herinneringen. Ach, en daar zijn de babyfoto’s van de kinderen. Waar blijft en bleef de tijd? Het vullen van de dozen is begonnen. Ik hoop echt dat ik de zeventig niet haal. Ik houd u op de hoogte.
