Bij de Jumbo sit ik met myn bekertsje koffie naast un frouw, d’yt ik wel un bitsje kèn, op un bankje naast de koffiemesjine. “Die troep hier onder ut bankje is niet fan mij hoor”, begint se un gesprek. Se wyst naar koffieflekken recht onder hur poeperd op ‘e floer. Ik sêg: “Bist an ‘e rees?” Se houdt wel fan un grapke.
Ferfolgens begint se te kletsen in floeiber Nederlâns. Se komt krekt fan ‘e oogarts. Ut netflies fan hur linkeroog raakte los. Se was al es aan staar opereerd en nou dit nog. Sij is oek onder behandeling in ‘t siekenhús foar hur knie. Se had al un nieuwe heup, nou komt er oek un nieuwe knie. “Deze wordt speciaal gemaakt van een combinatie van titanium en kobaltplastic, 3D geprint”, weet se mij te fertellen. “Wil je de foto’s zien van mijn vorige operatie?” Ik sêg dat ut niet hoeft, maar glyks houdt se hur mobieltsje met bloederege foto’s flak foar myn harses. Un onbekende man, dy’t achter hur staat seit: “Ik heb ook een kunstheup. Is gemaakt van een vleugel van een ouwe Dakota uit de oorlog!”
Ik staan op, loop richting kassa en wurd haast letterlek fanachter de diepvries besprongen deur ‘ut fouwfytsfrouwtsje’. Ut is un aardech wyfke, mar se lult my altyd de oren fan ‘e kop. Na 10 minuten prebeer ik me fan hur los te kommen. Ut lukt my niet om ‘r un eind aan te maken, want se komt nou flak teugen my an staan. Ik siën nou pas echt in hur gezicht dat de tyd hur niet fergeten het. Fergankelekhyd het gyn pauze. De kraaiepoaten rond hur ogen beginne wat op periferiese rimpeltsjes fan un willekeureg poepgatsje te lyken. Hur fet Liwwadder útspraak met un prachtege rollende R, bevalt my wel. Sij komt nu nóg dichter teugen my an staan, mar ik kèn futkomme.
Búten siën ik op afstand un drugstypke an myn fytsslot frommelen. Ik skreeuw: “Wat mut dat daar bij myn fyts?” Hij antwoordt: “Oh…. ik dacht dat het de mijne was. “Ik weer: “Opsoute… fan andermans spul afblive. Must hier komme, dan sa’k bij dy komme!”. ■
