De komende periode portretteert Riemie mensen bij wie het financieel gezien geen vetpot is. Hoe is dat zo gekomen en hoe beïnvloedt het hun dagelijks leven? Waar lopen ze tegenaan en wat helpt om hun situatie draaglijker te maken?
Theo Witlox beleefde financieel goede tijden en slechte tijden. Momenteel is het geen feest, maar het gaat goed. Nadat Theo (69) een tijd lang als systeembeheerder bij een Rabobank in Brabant had gewerkt, startte hij zijn eigen IT-bedrijf. Op een gegeven moment had hij zelfs tien mensen in dienst. Toen hij aanvoelde dat het tij begon te keren, opende hij een winkel. “Maar ik was te laat. De markt stortte in en de Rabobank trok het contract in. In 2004 ben ik volledig failliet gegaan.”
Geld om te koken of stoken
Theo’s toenmalige vrouw had al een relatie met een Turkse man. Na de scheiding verhuisde zij met hun twee kleine kinderen naar Turkije. “Ik kon hier in Nederland niet aan de slag: er was geen werk in de IT. Daarnaast wilde ik mijn kinderen niet missen. Toen ben ik met een ticket, betaald van geleend geld, naar Turkije gegaan.” Theo vond een nieuwe partner, een Turkse kapster. Zijn twee kinderen trokken bij hen in. Theo pakte van alles en nog wat aan om geld te verdienen en te kunnen leven. “Er waren momenten dat we ‘s ochtends niet wisten of we ‘s avonds geld zouden hebben om te koken of te stoken. Dankzij haar familie hebben we het overleefd. In die tijd heb ik geleerd dat als je niets hebt, het leven toch interessant kan zijn.”
Alleen een opblaasbed, een senseo apparaat en een kookplaatje
Toen in 2008 zijn ex met hun twee kinderen terugkeerde naar Nederland, volgde Theo snel. “Na twee maanden skypen was ik het beu: ik wilde de kinderen, die in Menaldum woonden, zien. Hij wist een flat in Bilgaard te regelen. “Ik had alleen maar een opblaas bed, een Senseo-apparaat dat ik van een kennis had gekregen en een kookplaatje.” Ondertussen was hij behoorlijke angstig over wat de schuldeisers zouden doen. Op 55-jarige leeftijd vond hij gelukkig een baan met een opleidingstraject van drie maanden bij UPC. “Op de 89ste dag van mijn contract kreeg ik echter een hartaanval en moest ik naar het MCL. Toen ik me telefonisch ziek meldde, kreeg ik te horen: dan stopt je conract nu.”
Vijftig euro per week om van te leven
Theo werd gedotterd. “Al snel kreeg ik de eerste brief van de deurwaarder. Die wilde geld zien. Daarna volgde de tweede. Toen heb ik contact gezocht met de Kredietbank: dan maar de schuldsanering.” In de schuldsanering wordt drie jaar lang beslag gelegd op je inkomen. Theo zijn huur en energiekosten werden voor hem betaald en hij kreeg vijftig euro per week leefgeld. Na een moeilijke tijd kwam Theo via het UWV als buschauffeur bij Arriva terecht. Maar na een jaar stopte dit traject en hield hij een nul urencontract over. Theo verhuisde om dichter bij de kinderen te zijn en in geval van nood een beroep op hen te kunnen doen. “Op de dag van mijn verhuizing ging ik door mijn knie; later moest ik nog een prostaatoperatie ondergaan.”
Eind 2014 kreeg Theo zijn ‘schone-lei-verklaring’; al met al is hij zes jaar onderweg geweest. Sinds 2016 woont hij weer in Leeuwarden en inmiddels is hij gepensioneerd. Het is nog steeds geen vetpot, omdat hij 10% heeft moeten inleveren op zijn AOW vanwege zijn verblijf in het buitenland. Dankzij twee kleine pensioentjes en zorg- en huurtoeslag komt hij door de tijd. “Het is geen feest, maar het gaat goed. Wat ik heb geleerd van wat ik heb meegemaakt, is tevreden te zijn.”
Naar de voedselbank
Terugkijkend op zijn periode in de schuldsanering is Theo blij met de AV Frisoverzekering die iedereen in de bijstand krijgt. “Die dekte alle medische kosten. Als je je daar ook nog eens mee bezig moet houden…” Minder blij werd Theo van de keuringsarts van UWV, die vond dat hij direct na zijn hartaanval wel weer aan het werk kon. Of van bekenden die het niet begrepen en zelfs boos werden als hij niet mee ging met een uitje. “Dat ik een tijdje gebruik gemaakt heb van de Voedselbank? Daar schaam ik me niet voor, al dacht ik de eerste keer wel: zou ik dit wel doen?” Blij was Theo ook met de hulp die hij van Amaryllis kreeg. “Sietske heeft me geholpen de zon te blijven zien. Door me uit de overlevingsstand te halen, samen te praten, handvatten te geven.”
Lange tijd heeft Theo via Humanitas thuisadministratie gedaan om mensen die het financieel moeilijk hebben te helpen alles weer op de rit te krijgen. Tegenwoordig organiseert hij allerlei leuke uitjes voor ouderen in en om Swettehiem. Voor de kosten hoeven ze het niet te laten. De speciale kerstaanbieding, een bustocht naar het IJsbeeldenfestival, kost maar vijf euro in plaats van dertig dankzij de opbrengst uit de Swettehiem kringloopwinkel. Als het nodig is kan zelfs in delen worden betaald. “Anders haken de mensen waarvoor het bedoeld is af.” Theo heeft geleerd om in oplossingen te denken.
