Ik lig buiten in een luie stoel met gesloten ogen na te genieten van de dag van gisteren. Na een halve eeuw ontmoette ik mijn klasgenoten weer van de middelbare school in Leeuwarden. Met een reünie in klein comité van acht vrouwen haalden we herinneringen op en hoorden we van elkaar hoe we nu in het leven staan.
Laat ik beginnen met te zeggen dat reünies niet mijn ding zijn. Het beeld dat ik heb is het uitwisselen van oppervlakkige wetenswaardigheden en kreten als “oh, wat zie je er nog goed uit”. Waarna de spreker vervolgens tegen de volgende reünist zegt: heb je wel gezien hoe oud die en die is geworden? Nieuwe contacten inspireren mij in het algemeen meer dan het ophalen van – minder leuke – herinneringen. Dat zegt wat over mij uiteraard. Toch ben ik blij verrast door de uitnodiging. Het idee om met een klein groepje bij elkaar te komen spreekt me wel aan. Het zijn de meisjes uit de dorpen ten zuiden van Leeuwarden die met elkaar naar mavo Nijlân gingen.
Voorpret
J en A organiseren de dag en er wordt een appgroep aangemaakt. Iedere reactie is enthousiast. Op een gegeven moment komt er een afbeelding in de app voorbij van een poëziealbum. En dan volgen er natuurlijk meer. Wie heeft wat bij wie in dit fameuze boekje geschreven? Het blijkt dat er zelfs op de mavo nog albums werden uitgewisseld. En zo krijgen we beetje bij beetje meer klasgenoten in het vizier. Er worden klassenfoto’s gedeeld en we komen weer helemaal in de sfeer van lang vervlogen tijden, die steeds dichterbij komen door het delen van informatie. Zoals de viltstift die zijn intrede deed, de vraag “wie heeft er nog oude Tina’s?” en agenda’s met hele kunstwerken en popfoto’s. J en J (de enige die buiten Fryslân woont) troffen elkaar dit jaar toevallig op Terschelling. H en J blijken beide een zoon te hebben die op dezelfde dag geboren is.
Gekwek van jewelste
De datumprikker wordt ingezet en dan is het eindelijk zover! De ontmoeting vindt plaats in de greidhoeke op It Weidumerhout. Daar waar we vijftig jaar geleden in grote groepen langsfietsten. Van Oosterlittens tot Weidum werd er op elkaar gewacht. Bij harde wind gingen we in een waaier over de Dekemawei. Een fietspad was er niet en er kon nauwelijks een auto langs. Ondenkbaar in deze tijd. De geur van het fluitenkruid in de lente komt weer bij me boven als ik er aan denk. Als ik het terrein oprijd, staat er al een groepje vrouwen en ik herken iedereen meteen. Dat is heel fijn. Een hartelijk begroeting volgt en we gaan naar binnen voor koffie met wat lekkers. Meteen is het een gekwek van jewelste. We hebben elkaar zoveel te vertellen. R heeft een eigen bedrijf en een huis in Zweden, J vertrok voor het leren van een taal naar Maastricht en ging later voor de liefde naar NoordHolland. A heeft na de mavo de huishoudkundige opleiding gedaan en is in de zorg gaan werken. H is sinds vijf maanden beppe en bij R is er weer een kleinkind op komst. De jonge kelner kan nauwelijks een bestelling opnemen. Toch valt er ineens een enorme stilte als C vertelt dat haar echtgenoot op 40-jarige leeftijd is overleden en dat haar zoon tien jaar geleden is omgekomen bij een vreselijk ongeval in een mestsilo. Dat is ook het leven, maar we moeten het allemaal even verwerken.
‘Kuierke’ door Mantgum
Na de lunch maken we een ‘kuierke’ door Mantgum: mijn geboorteplaats en die van nog drie van de groep. De lagere school is nu een woonhuis en het betegelde schoolplein, waar we knikkerden, oorlogje voerden, bok, bok, hoeveel hoorns heeft een bok deden en elastiekten, is nu groen. Touwtjespringen deden we buiten het schoolplein, want we hadden een lange aanloop nodig om ‘in te springen’. Wat was die tijd in Mantgum onbezorgd en veilig! Een onweersbui versnelt de weg naar Baard, waar we neerstrijken in het gezellige café waar de tijd heeft stilgestaan. De muziek is afgestemd op de jaren zeventig en we komen helemaal in de stemming door verhalen over het schoolreisje naar Echternach. Sommigen meiden hebben nog een geheugen, poeh. De bh-nacht, het wegnemen van bh’s en die als een lijn ophangen in het trapgat, herinner ik me nog. Wat een lol! Ook de vriendjes die we hadden kwamen voorbij: wie op wie was en hoe de eerste zoenpartijen waren.
Boeren
Toch was de middelbare schooltijd voor de meesten van ons niet de leukste periode. We werden gezien als boeren die in de stad naar school gingen. A, boerendochter, is verbaasd dat de kinderen uit de dorpen ook boeren werden genoemd. Maar ik voel nog de priemende minderwaardige blikken van de jongens uit de hogere klassen als ik met de fiets het schoolplein op kwam. Het schoolsysteem was streng en menig leraar had het vernederen van kinderen tot ambacht verheven. O, wat leken ze het fijn te vinden om een onvoldoende uit te delen. N, die na de mavo naar de havo-top ging: “Ik kwam van de hel in de hemel”. Je moet je bedenken dat we uit een beschermde omgeving kwamen. Met dertien jaar op de fiets naar school, weer of geen weer. En geen regenkleding aantrekken hè, dat kon niet. N liet het pak op de bagagedrager zitten, in de hoop dat het werd gestolen. Maar helaas, dat gebeurde niet. Wel was het N die na een paar weken op school ’s morgens bij de oversteek bij Goutum door een auto werd geschept en een schedelbreuk opliep. Door de groepsdruk ging ze achter een aantal overstekers aan. Stoplichten waren er toen nog niet en we mochten niet langs de linkerkant de brug over van het Van Harinxmakanaal. Gelukkig dat het goed is afgelopen.
Pesten
In de loop van de dag moet mij nog iets van het hart. Zonder in details te treden: ik heb C gepest in de klas. Jarenlang heb ik daar last van gehad. Hoe kon ik dat doen? Ik heb me voorgenomen om in de groep excuses aan te bieden, dat is het minste wat ik kan doen. Vol spanning doe ik mijn verhaal. C zegt daarop dat ze het zich niet kan herinneren. Echt niet?? Wat een opluchting dat zij er geen last van heeft gehad. Daarop volgt er nog een bekentenis van pesten. Ach, het zal wel bij de leeftijd hebben gehoord. Dan wordt het tijd om afscheid te nemen. J, die kunstenaar is, heeft voor ons allemaal een kleine ets van Mata Hari gemaakt. Wat een mooi cadeau ter herinnering aan deze bijzondere dag! ■
