Liefde op latere leeftijd? Dat is iets dat de Friese Thea en Overijsselse Wim, beiden 76 jaar, nooit hadden verwacht. Toch gebeurde het. Ze ontmoetten elkaar op de dansvloer. Na twee jaar ‘om de hete brij’ te hebben heen gedraaid, sloeg vorig jaar september de vonk over. Inmiddels weten ze zeker: we horen bij elkaar!
Dat het stel elkaar vond is te danken aan Thea’s vriendin Esther, die op meerdere plaatsen in Nederland dansavonden organiseert, waarop zowel alleenstaanden als paren welkom zijn. “Esther en ik gaan al vijftien jaar samen uit. Het klikt heel goed tussen ons”, vertelt Thea. “Ik ging met haar mee naar een dansavond in Laren, vlakbij Lochem. Dat is zo’n anderhalf uur rijden. Een leuke locatie waar ik veel aardige, nieuwe mensen heb leren kennen.”
Elkaar beter leren kennen
Thea is sinds 2012 alleen, maar dat was niet de reden dat ze naar de dansavonden ging. “Ik vond het niet belangrijk om een vent te krijgen. Misschien was ik zelfs wel een beetje afstandelijk in die tijd. Maar als je zoals ik elke zondag op zo’n avond komt, leer je elkaar wel beter kennen. Wim en ik hadden al vaker met elkaar gedanst en een praatje gemaakt. Ik wist daardoor dat hij weduwnaar was en waar hij woonde.” Na het overlijden van zijn vrouw in 2012 werd Wim op sleeptouw genomen door een voetbalkennis. “Lijkt het je niet iets om een keertje mee te gaan naar de dansavonden, vroeg die. Ik wist niet eens dat het bestond. Eigenlijk heb ik meer met voetbal dan met dansen. Maar ik trof er bekenden. Met een vrouw die daar ook kwam heb ik vijf jaar een relatie gehad, maar dat is uitgegaan.”
De laatste dans
Naarmate de tijd vorderde, raakte Wim best wel een beetje verkikkerd op Thea. “Tegen vrienden had ik al eens gezegd: die blonde wil ik wel hebben. Maar ik dacht ook: dat lukt me toch niet. Er zijn zoveel andere mannen met wie ze danst.” Thea hield op dat moment de boot af. “Ik had niet in de gaten dat daar iets broeide, bovendien gingen Esther en ik altijd samen naar huis.” Wel nodigde ze Wim uit om ook eens naar de dansavond in Joure te gaan. Dat deed Wim en de tweede keer zag hij zijn kans schoon. “Toen ik binnenkwam wees Thea naar mij. Ze wilde met me dansen.” Zullen we de laatste dans dan ook samen doen”, was zijn berekenende reactie. Wim wist dat de laatste dans vaak een langzaam en romantisch nummer is.
Ik blijf ook slapen
Hierna pakte Wim door. “Ik wil ook wel eens bij jou thuis kijken”, nodigde hij zichzelf uit op een volgende dansavond. Thea vond dat spannend. “Oeh, je mag best wel kijken, maar verder…? Ik vond hem wel aardig, maar wist niet wat ik moest doen. Ik twijfelde aan mijzelf: wil ik dit wel? Ik was niet van plan weer een relatie te beginnen; ik had het naar mijn zin alleen”, verklaart ze haar reactie van toen. Ze herinnert zich nog goed hoe Wim zich, voorzien van een bosje bloemen, meldde. “Toen wist ik nauwelijks hoe ik hier in Friesland moest komen”, lacht Wim. “Ondertussen kan ik de route wel dromen.” Hijzelf vond deze ontmoeting helemaal niet spannend: “Ik ben heel nuchter. Ik dacht: als het niets wordt, dan is dat zo.” Wel zei hij direct bij binnenkomst: “Ik blijf ook slapen.” Om er snel aan toe te voegen toen Thea het benauwd kreeg: “Op de bank, hoor.” De bank bleef echter onbeslapen, vertrouwt het stel me stralend toe.
Voor de keuring
De kennismaking met de wederzijdse kinderen en familie was de volgende stap. Wim: “Ik ben veertig jaar getrouwd geweest en ik zou het lastig gevonden hebben als mijn twee dochters tegen deze relatie zouden zijn.” Thea herinnert zich de ontmoeting met Wims dochters nog goed. “Ze kwamen alleen, zonder hun mannen. Het voelde toen echt alsof ik gekeurd zou worden. Ik heb eerst maar even een afwachtende houding aangenomen. Maar al snel raakten we in gesprek over van alles en nog wat. Toen één van de dochters vroeg of ik meekwam met de kerst wist ik: ik ben er doorheen.” Thea herinnert zich ook de datum van 19 november 2022 nog als de dag van gister. “‘s Ochtends vierden we de verjaardag van Wim’s broer en trof ik zijn hele familie. ‘s Middags gingen we naar de verjaardag van mijn schoondochter en ontmoette Wim mijn kinderen.” Wim: “Het was fijn en leuk. Ik voelde me direct thuis.” Hoezeer Wim al onderdeel is van haar familie, illustreert het verhaal van Thea’s tweejarige kleinzoon. “Hiervoor riep hij altijd: oma, oma! Toen ik laatst op hem paste en de deurbel ging, riep ie direct: Wim, Wim! Als Wim komt, sta ik op de tweede plaats en als Wim weggaat, roept ie: mee, mee.”
Moet nu meer plannen
Ze hebben nu een Latrelatie (living apart together). Wim: “Apart wonen bevalt me hartstikke goed. Door de week doe ik mijn eigen dingen. Ik ben altijd bezig, verveel me nooit. Ik ga naar vrienden voor een bakje koffie, ik heb mijn vogels en het voetbal. Momenteel ben ik druk bezig met het omzagen van bomen voor mijn houtkachel. Machtig mooi!” “Het leven is nu wel anders”, vindt Thea, die een goedbezochte Bed & Breakfast runt. “Als Wim hier op vrijdag komt, gaat hij zondagochtend weer naar huis vanwege de vogels. Ik heb het druk met mijn B&B, ik heb al afspraken tot in februari. Het is soms lastig inplannen.” De reistijd, iedere keer weer ruim honderd kilometer heen en weer, is ook een ding. “Het is zoals het is”, stelt Wim nuchter vast.
Waag de stap
Thea en Wim zien de toekomst vol vertrouwen tegemoet. “We horen bij elkaar.” Ze zijn blij dat ze de liefde hebben gevonden. Hun advies aan alleenstaande senioren: “Ga erop uit, blijf niet thuis zitten. Waag de stap!” Ze eindigen het gesprek in elkaars armen en dansen hun favoriete quickstep.
