Als er positieve berichten en mooie opstekers langskomen krijg ik het gevoel dat we richting een morele samenleving gaan, wat mij hoopvol stemt. Een tijdje terug las ik dat de gemeente Tytsjerksteradiel bereid was om vijfhonderd vluchtelingen uit Griekenland op te nemen. Het vervulde me met trots dat mensen compassie tonen voor anderen die het zwaar hebben. Ik zou graag nog iets meer draagvlak zien in de samenleving, maar er worden mooie stappen gezet.
Onlangs besliste het kabinet dat honderd mensen opgenomen zullen worden uit kamp Moira. Een staaltje symboolpolitiek. Vanuit humanitaire naastenliefde en medemenselijkheid kan er toch maar één beslissing de juiste zijn. Het Koningshuis straalt op en top en een deel van de bevolking kan amper de broekriem ophouden. Hmm, deze bananen zijn wel erg krom. Dit dansje doen we al jaren: beslissingen nemen die geen draagvlak hebben of die onder druk van de maatschappij genomen worden. Tijd voor een verschuiving der machten.
Stel je dit eens voor: zowel de voorzitter van de Tweede Kamer als de nieuwe premier zijn vrouw. Wat een dynamiek in de Tweede Kamer zou dat geven. Mevrouw Kaag moet dan alleen wel haar gympen inruilen voor pumps of ballerina’s. Nederland heeft sinds 2019 het grootste aantal vrouwelijke burgemeesters ooit. Duitsland, België en Aruba hebben sterke vrouwelijke premiers. Dames als Lagarde en Ursula von der Leyen zitten op de juiste plek, wie weet gevolgd door Kamala Harris als eerste vrouwelijke president van Amerika. Deze krachtbronnen leggen de focus op duurzaamheid, gelijkheid en balans. Hard op de inhoud en hart voor de zaak. Er is teveel genomen en toegeëigend, het is tijd om terug te geven. Zonder weerstand worden geen beslissingen genomen. Het podium is nu voor vrouwelijk leiderschap. Ondanks dat we het zwaar hebben onder de huidige omstandigheden, hebben we het nog steeds heel goed. De toekomst ziet er rooskleurig uit. Het is maar net hoe je het bekijkt.
