Zo loop je nog lekker in je korte broek, topje en sandalen en een paar dagen later is er die ommezwaai van het weer. Het begint meer te regenen en de zon moet plaatsmaken voor buien, harde wind en een warme jas. Ineens is het gedaan met de zomer.
De bladeren verkleuren en vallen van de bomen, het wordt frisser, de dagen worden grijzer en het wordt eerder donker. De herfst is in aantocht, de truien, warme vesten, sjaals en laarzen mogen uit de kast of van zolder, in de woonkamers gaan de kaarsjes weer aan en het avondeten brengt weer hele andere soorten
groenten op ons bord.
In mijn vorige column had ik het over de waarde van stilstand omdat we altijd maar aan het sprinten zijn en zowat ons leven voorbij hollen. Ik benoemde dat stilstand goed is voor je ziel en dat stilstand soms precies is wat je nodig hebt. De overgang en transformatie naar het volgende seizoen is een periode van rust, vertragen, onthaasten, pas op de plaats maken en helen. Loslaten wat je zwaar valt of niet meer dient, opruimen en ruimte maken in je hoofd. Het afsluiten van een hoofdstuk en doorgaan naar een nieuw hoofdstuk; zo voelt de herfst voor mij aan. Een mooi moment van evaluatie en de balans opmaken.
Zoals de natuur een rustperiode neemt om op te laden, zo zou de mens hetzelfde moeten doen. Alles om ons heen verandert, het bos ziet er kleuriger uit, maar ook de weilanden en de wijken waarin we wonen. Elk seizoen heeft zo zijn charme en de zon zal nog regelmatig schijnen, hoor. In de herfst kun je de ruis buiten de deur laten en trek je de natuur in. Neem ruimte in zonder schuldgevoel, wat telt is balans en tot jezelf komen. ■
