Het coronavirus heeft een enorme impact op ons leven. Vooral voor ouderen is er veel veranderd. Iedereen geeft op zijn eigen manier vorm aan de nieuwe werkelijkheid. Zo ook mijn vriendin Martine. Ze is tachtig jaar en woont in Erasmus. Martine staat volop in het leven. Natuurlijk zijn er wat ouderdomsperikelen en tobt ze wel eens met haar gezondheid. Maar ze is actief en heeft veel hobby’s. Ze was gewend om er elke dag op uit te gaan met de auto. Voor boodschappen, vrijwilligerswerk en bezoekjes aan de kinderen. En ineens was dat afgelopen. Voor de boodschappen werd ze afhankelijk van haar omgeving en haar contacten raakten beperkt. Haar dagelijks leven kreeg een totaal andere invulling.
Martine is echter een optimistische vrouw, die het beste probeert te maken van iedere situatie. Ze is gaan borduren, maakt wandelingen en houdt sinds dag één van de uitbraak een dagboekje bij op haar Facebookpagina. Ik mag daar een stukje uit delen. Dit is geschreven in de mooie zonnige dagen voor Pasen:
“Oudejaarsdag denk ik altijd: ik hoop dat het vanavond regent en hard waait, zodat zelfs de meest verwoede liefhebber van vuurwerk niet naar buiten wil. Dat hoop ik dan. Want er vallen natuurlijk slachtoffers. Jongelui met kapotte ledematen of ogen of hoofden en als ze niet naar buiten kunnen dan lopen ze toch minder gevaar. Dat dacht ik ook op Stille zaterdag. Ik hoopte dat het minder warme en minder zonnige weer een dag eerder kwam, zodat mensen zouden denken: het moet toch maar niet vandaag. Maar het was prachtig lenteweer, de zon scheen, het was bijna warm en dan zit je binnen. Dat kun je mensen en kinderen toch niet aandoen? De hele week probeer je iedereen waar je van houdt te beschermen tegen het coronavirus, maar als het zo geweldig buiten is dan strijk je over je hart en dan ga je. Stiekem dachten ouders vast wel even: dit hadden we misschien niet moeten doen, maar genieten doen we toch want we zijn nou eenmaal hier. Maar wat nou als vanmorgen de zoon of dochter of een van de ouders opstaat en wat snotterig is en zich niet helemaal jofel voelt? Wat dan? Hopen dat het gewoon een verkoudheidje is? Denk je dan niet diep in je hart: stel nou toch?
Gister las ik een artikel over een man die zich zó alleen voelde dat hij bij zijn eigen voordeur aanbelde, de deur dicht deed en riep: wie is daar? Dat deed me herinneren aan de begin-tijd van mijn weduwschap waarin ik me op een moment ook zo voelde. Ik ging toen Mens Erger Je Niet spelen met twee personen. Ik aan de ene kant en mijn andere ik aan de andere kant van de tafel. Omdat ik het voor eventuele passanten die binnen zouden kijken toch wel gênant vond, liep ik diep gebogen van de ene naar de andere kant om de beurt van de overkant te spelen. Ik heb trouwens wel gewonnen! Dat is al heel lang geleden en ik patience nu. Dat is beter en leuker.
Ik kan soms zo ontzettend suf doen. Misschien herkent iemand dat. Dat had ik bijvoorbeeld met de handdoek en de theedoek. Daar heb ik haakjes voor aan de kast met daaronder een haakje voor de pannenlappen. Die gebruik ik nooit, maar de thee- en handdoek natuurlijk wel. Nu met al dat handen wassen gebruikte ik de handdoek (die dus zo hoog hangt) heel vaak en het water liep steeds in mijn mouw. Plotseling bedacht ik dat ik de pannenlappen weg kon doen en daar de handdoek kon hangen met de theedoek erboven. Ik wil met dit hele verhaal aangeven dat ik zulke onwaarschijnlijk suffe dingen kan doen en dan opeens uit het niets valt het kwartje en dan pas ik het aan. Beter laat dan nooit natuurlijk, maar ongelooflijk vind ik dat van mezelf. Ik hoop zó dat iemand dat herkent!
Dan nog even dit. Ik heb wel eens gehoord dat als je iets nieuws begint en je houdt dat minstens 14 dagen vol, dat dat dan in je gewoonten of geheugen of waar dan ook maar zit. Dat is even een eyeopener. Dat zou dan betekenen dat ik veel vaker dan normaal mijn handen blijf wassen, dat ik mensen ga ontwijken, dat ik stukjes schrijf, dat ik blokjes om loop, enzovoort. Dat is toch even wat? Ik ga even bedenken wat ik mezelf nog meer in 14 dagen kan aanleren.”
Inmiddels zijn we een paar maanden verder en Martine is blijven schrijven. De positieve manier waarop ze in het leven staat maken haar beschouwingen een inspiratie voor anderen. Laten we net als Martine vooral niet vergeten om te kijken naar en te genieten van alle mooie dingen die er zijn:
“Op de terugweg reed ik langs de vliegbasis en daar staat een enorm bord aan de weg met de tekst ‘The future is now’. En daar werd ik zo blij van. Er gebeuren steeds van die kleine dingen waar ik blij van word. Ik denk dat veel mensen die er open voor staan, dat met mij hebben. Mensen die onderweg zomaar de hand opsteken als groet bijvoorbeeld. Mensen die daar voorheen waarschijnlijk niet aan zouden hebben gedacht. Mooi is dat en ik geniet daar van.”
