Vorige week was ik in de winkel van de Afûk. Daar lagen Friese versies van mooie kinderboeken als Welterusten Kleine Beer, De Gorgels en natuurlijk Jip en Janneke. Toen ik klein was, werd ik daar uit voorgelezen. Er was destijds nog geen Friese editie; mijn ouders vertaalden de verhaaltjes ter plekke.
Tijdens mijn studie Jeugdwelzijnswerk was ík degene die voorlas, in het kindertehuis waar ik stageliep. Een kindje op schoot, met natte haartjes en in de pyjama. Samen genietend van de belevenissen van Floddertje en Pluk van de Petteflet. Want ik was fan van de boeken van Annie M.G. Schmidt en dat is altijd zo gebleven. Later kreeg ik zelf twee kinderen, die ik naar hartenlust kon voorlezen. Zij kozen vaak voor de gedichtjes in de bundel Ziezo.
We kennen Annie M.G. Schmidt uit interviews als een kettingrokende, pittige dame die geen blad voor haar mond nam. In De TV Show van Ivo Niehe bekende Annie dat ze helemaal niet zo van kinderen hield. Ze sprak daar de legendarische woorden: “Ik zal ze niet schoppen, maar ik ben niet speciaal dol op kinderen. Ik denk dat ik meer een hekel heb aan volwassenen.”
Het kind in haarzelf, daar hield ze wél van. En dat leidde tot fantastische verhaaltjes en versjes. Ze schreef die meer dan vijftig jaar geleden. Hoe bijzonder is het dan dat de kinderen van nu er nog steeds dol op zijn? En dat niet alleen, veel volwassenen genieten er ook enorm van. Ik in ieder geval wel. Ik ben gek op dingen waar je ‘kinderlijk plezier’ aan beleeft. Speurtochten doen, schommelen, bellenblazen: ik ben er nooit mee gestopt. In contact met je innerlijke kind noemen ze dat. Oftewel gewoon lekker speels.
Mijn favoriete versjes van Annie gaan dan ook over grote mensen die zich niet zo volwassen gedragen. Zoals die over de burgemeester uit Hogezande (die tekent eendjes op de wanden en op alle muren en op de schutting van de buren). En die over meneer van Zoeten (die wast zijn voeten, zaterdags in het aquarium en zingt dan ’t liedje van hum-tiedelum-tiedelum). O, en natuurlijk die over mevrouw Van Gelder (die beren houdt in de kelder). Het zijn er te veel om op te noemen en ze zijn allemaal even grappig.
Toen Annie M.G. Schmidt in 1995 overleed, stond er een ontroerende cartoon in de krant. Die heb ik al die jaren bewaard. Jip en Janneke, Pluk, Zaza, de Krullevaar, Otje en haar vader en Dikkertje Dap met giraf lopen bedroefd in de rouwstoet. Een prachtig eerbetoon aan een bijzondere mens! ■
