In een goed gevulde Martinikerk in Easterein presenteerde de in Burgwerd wonende Caroline Leusink haar boek ‘ De zin van natuurlijk sterven’ op 21 mei jl.
Natuurlijk sterven is het ultieme deel van het leven, hield ze haar voornamelijk uit 60- plussers bestaande publiek voor. Het is tijd om ons bezig te houden met de tijdelijkheid van het leven. Het leven is bijna op voor de meesten van ons. We zoeken naarstig naar verlenging van het leven, soms ook naar verkorting van het leven. In paniek door het ongewisse leven we niet echt, is haar visie. Gebruik liever de tijd die je rest als tijd van afscheid, bereid je voor het laatste stuk van je reis, waarbij het gaat om los laten. Hoe mooi kan het nog gaan na de uitspraak van de dokter: ik heb slecht nieuws. Op de bodem van je bestaan kun je nieuwe onbekende paden gaan bewandelen, waardoor de meest waardevolle momenten kunnen ontstaan: eindprocessen zoals vergiffenis geven en liefde durven ontvangen kunnen heilzaam zijn voor zowel de stervende als de nabestaanden.
Bang voor lijden en pijn
Punt is, dat wij in onze maakbare samenleving bang zijn voor lijden en pijn, moeite hebben met aftakelen. Maar in zowel de reguliere geneeskunde als de natuurgeneeskunde is er genoeg aanwezig om angst, onrust en pijn te bestrijden. Haar boek bevat een appendix met voorbeelden hiervan. Euthanasie is naar haar mening soms een gemakkelijke uitgang. Een geplande dood kan nadelig zijn voor zowel de getroffene als de nabestaanden. Ontdekken van de schoonheid van sterven is tot je wezenlijke zelf komen en liefde uitwisselen. Liefde die dan de kans krijgt onvoorwaardelijk te zijn.
Meursink sloot af met een uitspraak van de Griekse wijsgeer Plato. Deze zei: “Sterven is geen kunst; het komt vanzelf. Maar goed sterven is de kunst der kunsten.”
