Ik ben dol op de film Robin Hood met Russel Crowe en westerns met die knappe cowboy Clint Eastwood. Deze kanjers strijden tegen onrechtvaardigheid en dat zorgt ervoor dat mijn hart een sprongetje maakt. Gelijkwaardigheid is voor mij erg belangrijk en dat mis ik nogal eens in deze tijd.
Ieder tijdperk heeft zijn eigen uitdagingen en het leven is knippen, plakken, passen en meten. We zetten allemaal ons beste beentje voor, rennen om deadlines te halen en ronden projecten netjes af. Maar wie we zijn en waar we voor staan is niet altijd voldoende. Want we vechten tegen een oneerlijk systeem.
‘Het leen is voor de oudste, het geld is voor de stoutste’. Dat betekent zoiets als: wie brutaal is behaalt het meeste voordeel. Natuurlijk proberen sommigen van ons voor zichzelf op te komen. Zelfbehoud en zelfbescherming zijn tenslotte oerdriften van de mens. Indien we hard genoeg schreeuwen en er voldoende maatschappelijke onrust ontstaat, worden politieke beslissingen herzien of teruggedraaid. Met massale protesten en burgerlijke ongehoorzaamheid maken we onszelf zichtbaar en hoorbaar. Maar wie dat niet doet, wordt nogal eens vergeten.
We leven in een verzorgingsstaat, maar vooral eentje waarin politici goed en verzorgd achterblijven van ons belastinggeld. Als je tien jaar als parlementariër hebt gewerkt, is je volledige staatspensioen binnen én heb je recht op wachtgeld. Het is verbijsterend dat er een systeem is gecreëerd waarin politici rijkelijk beloond en gecompenseerd worden en waarin de rest van de bevolking vijftig jaar moet buffelen. Met als eindresultaat een bodempje pensioen. En waarom kan de overheid onnodig miljarden over de balk gooien zonder daar fatsoenlijk uitleg over te geven en moet een ondernemer elke bon verantwoorden? Multinationals wordt de hand boven het hoofd gehouden en de beurs van de burgers wordt leeggehaald.
Wat zegt het over onze democratie dat ministers en staatsecretarissen mediatraining krijgen om vragen te omzeilen? Iedere vraag wordt met een wedervraag beantwoordt. Het voortdurende toneelspel, beloftes verbreken, fouten maken en door het stof gaan: in de politieke arena telt de wet van de vlotste babbel. Deze werk-, denk- en handelwijze zorgt voor aftakeling van de samenleving en onze levensenergie raakt beetje bij beetje op. En wie moe is laat de moed zakken. Daarom kijk ik af en toe een avondje naar Russel en Clint. Strijden tegen onrechtvaardigheid is natuurlijk een stuk makkelijker in een film dan in het echte leven. Maar opgeven is geen optie. ■
