Annette Bons woont in de mooie binnenstad van Leeuwarden. Ze is opgegroeid met veel liefde voor lezen en is nog steeds verzot op boeken. Annette schrijft blogs, recenseert boeken en wordt af en toe gevraagd voor het proeflezen van een manuscript. Voor de Leeuwarder Seniorenkrant bespreekt ze iedere editie een boek waarvan de inhoud of de schrijver een link heeft met Leeuwarden/ Friesland.
Op pagina 6 van deze krant staat een interview met Willem Brouwer. Hij vertelt daarin over de zorg voor zijn vrouw Tineke, die dementie had. Brouwer beschreef haar ziekteproces in twee boeken: Gooi mij niet weg en Ken je me nog? Na haar overlijden schreef hij nog een boek. Een boek over zijn deelname aan de Elfstedentocht van 1963. De tocht die ook wel bekend staat als ‘De hel van 1963’. De weersomstandigheden waren bar en boos. Het vroor 18 graden en het ijs was slecht. Er kwamen slechts 69 deelnemers over de finish, waaronder Brouwer.
Het verhaal
Het voelde eerst een beetje vreemd om in de fijne lentezon te lezen over de Elfstedentocht. Maar lang duurde dat gevoel niet, want het verhaal is erg boeiend. In het boek beschrijft Brouwer hoe hij naar de tocht toeleeft. Hij doet ‘droogtrainingen’ en werkt aan zijn conditie. Tot het laatste moment is het onduidelijk of de tocht door kan gaan, gezien de slechte weersvoorspellingen. Maar dan komt er toch groen licht. Tijdens de kilometers die Willem Brouwer aflegt, gaat hij in gedachten terug naar het Drentse dorp Elim, waar hij opgroeide en als klein jongetje leerde schaatsen op de Wieken. Ook denkt hij terug aan zijn kennismaking met medestudente Tineke. Zij heeft indruk op hem gemaakt, maar de vraag is of zij ook van hem onder de indruk is.
Recensie
Willem Brouwer komt over als een zachtaardige man, die goed weet wat hij wil. Dat blijkt ook wel uit de vastberadenheid waarmee hij zich voorbeidt op de tocht. Als lezer schaats je de tocht met hem mee, als hij vertelt over de mensen die hij tegenkomt en hoe hij het schaatsen onder de zware omstandigheden ervaart. Zijn gedachten gaan vaak terug in de tijd en ook daarin ga je met hem mee. Als Leeuwarder en Fries herkende ik natuurlijk de plaatsen langs de route van de Elfstedentocht. Maar ook buiten de route is er herkenning. Het overnachtingsadres bij de familie Heep bijvoorbeeld. Het huis met de naam ‘de Peppel’ aan de Harlingerstraatweg. Maar ook als hij schrijft over medeschaatser George Schweigmann. En niet te vergeten het Diaconessenziekenhuis in Leeuwarden, waar Willem en Tineke later zullen gaan werken. De eenzame schaatser is een mooi geschreven verhaal, waarin de liefde voor het schaatsen en voor zijn Tineke uit alles blijkt. De wijze waarop hij beide liefdes beschrijft bracht bij mij een glimlach op het gezicht. Het was bijzonder om te lezen hoe de kennismaking met een medestudente leidde tot een langdurende liefde. Met als gevolg een huwelijk en een leven in Leeuwarden. De liefde voor het schaatsen bracht Willem Brouwer over op zijn kinderen en kleinkinderen. Al met al is het boek een aanrader, dat je kunt lezen onder iedere weersomstandigheid. ■■
