“Men moet geen oude bomen verplanten” is een gezegde dat zoveel betekent als: je kunt oude mensen beter niet uit hun vertrouwde omgeving weghalen. Een wijsheid waar veel in zit. Maar verhuizen op latere leeftijd is soms onvermijdelijk.
Ze was vijfentachtig toen er eindelijk een aanleunwoning vrij kwam, bij een zorginstelling in het dorp verderop. Meer zorg in de buurt, meer aanspraak en gezelligheid, en veel bekenden die haar al waren voorgegaan. Ze wist: dit was haar kans. Hoe moeilijk het ook was om na zestig jaar haar woonplaats te verlaten, ze besloot ervoor te gaan.
Alles moest in korte tijd geregeld worden, en dat was nogal wat. Soms werd het haar even te veel, maar haar kinderen namen haar zoveel mogelijk uit handen. Een verhuisbedrijf uit de buurt, gespecialiseerd in seniorenverhuizingen, leek de perfecte keuze. “We begrijpen dat het verlaten van uw oude huis en de bijbehorende levensverandering emotionele stress kan veroorzaken. Daar houden we rekening mee in alles wat we doen,” stond er op hun website. En dat deden ze ook. De verhuizers waren betrokken en deden er alles aan om deze ingrijpende stap zo comfortabel mogelijk te maken.
Ze adviseerden haar om op de dag van de verhuizing een uitje te plannen, zodat zij alles konden regelen zonder dat ze er last van had. De kinderen vonden dat ook een goed idee. Maar zij liet zich niet zomaar wegsturen. Ze wilde erbij zijn, terwijl haar leven werd ingepakt en ergens anders weer werd neergezet. En daar was eigenlijk geen speld tussen te krijgen.
En dus zat ze, op de dag van de verhuizing, in een hoek van de woonkamer. In haar vertrouwde stoel, de rollator naast zich, terwijl het om haar heen een georganiseerde chaos was. De verhuizers sjouwden met dozen, zorgvuldig ingepakt in overleg met haar. Lampen gingen van het plafond, kasten werden uit elkaar gehaald. Vreemde handen die haar verleden inpakten. Iedereen bewoog zich behoedzaam om haar heen, als dansers rond een porseleinen vaas. Regelmatig vroeg iemand hoe het met haar ging. “Prima,” zei ze dan. Ze vond het stiekem ook best gezellig. Het waren leuke jongens, die verhuizers.
Toen de laatste doos in de bus stond, nam haar zoon haar mee naar haar nieuwe huisje. Nog één laatste blik op de plek waar ze met haar overleden man zoveel had meegemaakt. Verdrietige momenten, maar ook heel mooie. Daar had ze gehoord dat haar kleinkinderen geslaagd waren. Daar had ze voor het eerst haar achterkleinzoon op schoot gehad.
De deur viel achter haar in het slot. Op naar het volgende hoofdstuk. Geen makkelijk deel van het boek, want voor een oude boom is het écht niet eenvoudig om verplant te worden.
Maar oude bomen… die zijn vaak verrassend sterk.
