De goedheiligman is inmiddels weer op weg terug naar Spanje. Voor veel kinderen en ouders is daarmee een zenuwachtige tijd ten einde. Julian heeft er nog niet veel van meegekregen, want eind december wordt hij pas twee jaar. Op diezelfde leeftijd kreeg ik het overlijden van mijn moeder ook nauwelijks mee. Mijn tante, door wie ik tijdelijk opgevangen werd, vertelde dat ik een paar dagen naar haar heb gevraagd. Maar het gemis ebde weg in de warmte van de familie.
Uitgerekend een paar uur voor pakjesavond verongelukte mijn moeder bij de Vrouwenpoortsbrug. Ze was snel de stad in geweest om nog wat kleine cadeautjes te kopen. Met in de ene hand haar boodschappen en in de andere een paraplu stak ze plotseling over en liep zo onder een auto. Echt een noodlot als je bedenkt dat er begin jaren vijftig nog maar weinig auto’s in de stad reden en altijd met lage snelheid. Een wrang detail is dat mijn vader driehonderd meter verderop in De Harmonie als goochelaar een sinterklaasoptreden had voor de personeelsvereniging van de PEB, het Provinciaal Elektriciteits Bedrijf.
Mijn vader heeft hierdoor jaren geen Sinterklaas met mij kunnen vieren. Ik hoefde mij nooit af te vragen welk cadeau ik van de Sint zou krijgen. Pa troonde mij namelijk mee naar V&D en liet mij het speelgoed uitzoeken. Of de door mij aangewezen garage met handbediende lift moest worden ingepakt met sinterklaaspapier? Nee hoor, mijn vader nam de doos zo onder de arm mee. Ruim voor 5 december speelde ik al met mijn geschenk. Ik deed of het de garage van Wassenaar aan het Ruiterskwartier was, waar mijn oom Lou altijd de Commer bestelwagens kocht waarmee hij voor Van Vliet & Co Galanterieën de kruideniers in de provincie bezocht.
Vier verschillende Sinterklazen
Het geloof in de Sint was ik toch al vroeg verloren, omdat ik in de sinterklaastijd vaak met mijn vader mee ging naar zijn optredens. Hij moest met tovertrucs de zenuwachtige kinderen een half uur bezighouden voordat de goedheiligman het toneel op kwam. In een taxi reden we van het ene naar het andere bedrijf. Alle voorstellingen waren in en rond Leeuwarden, zodat hij zoveel mogelijk opdrachtgevers van dienst kon zijn. Eén keer redde mijn vader het niet om op tijd te komen en moest hij na het bezoek van de Sint het podium op. Dat heeft hij geweten, want de uitgelaten kinderen begeleidden zijn opkomst met het gooien van pepernoten die her en der nog op de grond lagen. Ik zag op zo’n zaterdag dus vier verschillende sinterklazen. Soms nog zonder mijter zaten ze in een tot kleedkamer ingericht kantoor gezellig met de pieten koffie te drinken. In plat Liwwadders begroetten zij mijn vader bij het passeren op de gang met “hé goechelaar, hest wear goëd deen.” Misschien was het daarom dat ik mijn kinderen nooit meenam naar mijn sinterklaasvoorstellingen. Om die betovering niet te doorbreken.
Vol verwachting
Kennelijk vonden de vrienden van mijn pa het sneu dat ik nooit meer een echte pakjesavond meemaakte. Onlangs kreeg ik van de dochter van mijn vaders beste vriend Klaas van der Veer een foto waarop te zien is dat wij met hun gezin Sinterklaas vieren. Klaas en mijn vader groeiden als kinderen met elkaar op in de buurt rondom de Pieter de Swartstraat. Later troffen zij elkaar bij optredens. Klaas als accordeonist en pa als goochelende conferencier. Die sinterklaasavonden aan de Julianalaan kan ik mij niet meer goed herinneren, maar ik zie mijzelf vol verwachting op de foto staan, samen met een ontspannen vader. Het moeten nog mooie jaren geweest zijn voordat pa als artiest en hotelman zonder mij naar het buitenland vertrok.
In de ban van Sinterklaas
Iedere dinsdag loop ik met Julian in de buggy door het centrum van Leeuwarden. Sinterklaas trekt zijn aandacht, zonder dat hij beseft dat hij de komende jaren in de ban zal zijn van deze man met de witte baard. Ik zal vast eens een keer met hem naar een sinterklaasmiddag gaan, waar een jonge collega-goochelaar de kinderen bezighoudt. Iets dat ik met mijn kinderen nooit heb gedaan, want ik was altijd die man op het toneel. Als zij kleumend bij de Prinsentuin zwaaiend Sinterklaas binnenhaalden, was het dorpshuis van Sexbierum mijn speeldomein. Maar onze pakjesavonden, die ik vroeger zo miste, hadden een uitbundig karakter met gedichten en surprises. En we konden ook flink uitpakken na al die optredens, want er ging regelmatig een envelop zo in de ‘kontbûse’. ■
