Toen ik in 1970 in Suriname geboren werd, telde Nederland ongeveer 13 miljoen inwoners. Ik was toen nog onwetend van het feit dat ik een paar jaar later een van hen zou zijn. Het gezin waar ik vandaan kom is een groot ‘familiebedrijf’, bestaande uit negen kinderen. We zijn single of getrouwd met kinderen en kleinkinderen, we werken allemaal, zijn zelfstandig en met wat vallen en opstaan komen we altijd op onze pootjes terecht. We zijn volledig geïntegreerd, draaien mee in de maatschappij en leveren onze bijdrage. Of we hier of ergens anders zijn geboren, is niet af te lezen van onze gezichten. Wie we zijn en waar we voor staan, daar kom je pas achter als je je in de ander verdiept.
In veel culturen, ook in de mijne, krijg je van jongs af aan mee dat de zorg voor je ouders erbij hoort. Vaak woont de oudere generatie bij een van de kinderen in en worden ze tot de laatste snik en adem door dierbaren verzorgd. Hier is dat anders. Inmiddels telt Nederland 17,8 miljoen inwoners. De vergrijzing neemt in rap tempo toe en in alle denkbare sectoren is er een tekort aan personeel. Ook in de ouderenzorg.
We zijn in een spagaat beland, maar ons poldermodel is samenwerken. Ik denk dat de oplossing daar nu ook te vinden is. Waarom laten we niet meer vluchtelingen in de ouderenzorg werken? Misschien ben je er een beetje huiverig voor om je in de laatste levensfase door een vluchteling te laten verzorgen. Wellicht tref je een verzorgende die (nog) niet zo goed Nederlands spreekt. Maar je zult versteld staan van de warmte, gastvrijheid, hartelijkheid, zorgzaamheid en het geduld dat je te wachten staat. Als je kijkt naar vraag en aanbod, zijn deze mensen het antwoord op de vergrijzing. Gun hen ook hun dromen en ambities! ■
