Er was eens een meisje van wie de wieg stond in een dorp op het platteland. Blauwe ogen, krullend haar, een pleister op iedere knie. Want meisjes droegen rokjes en hadden vaak blote benen. Dan lag bij een val de knie snel open. Het meisje huppelde iedere dag naar school, waar werd geleerd maar ook gezongen, voorgelezen en gesport. In de zomer kon ze uren in het gras liggen om figuren in de wolken te fantaseren. ’s Winters werd er geschaatst. Moeder bond de houtjes onder achter het huis op de vaart en daar zette ze de eerste schreden op het ijs.
Ze had onbezorgde kinderjaren, in een beschermde wereld kon ze vallen en opstaan. Het was geborgen; iedereen kende elkaar in het dorp en paste op elkaar. Alle reden voor een lang en gelukkig leven. Op oudejaarsavond sneeuwde het en vader zei: ga jij even sneeuwvegen. Ondertussen gooide hij als grap een rotje op veilige afstand achter haar. Nou, dat was wel de ergste schrik van haar leven. Weer hoort ze achter zich een enorme knal en ze schrikt wakker uit haar dagdroom.
Alweer een oorlogsjaar voorbij
Zo, wat was ik ver terug in de tijd! Ik kijk om me heen en zie bombardementen op de tv. O, wat verschrikkelijk, in wat voor wereld zijn we beland? Wie had kunnen bedenken dat de oorlog in Oekraïne nog steeds niet voorbij zou zijn? Sterker nog, er is een conflictgebied bij gekomen dat het nieuws bepaalt. En dan al die oorlogen die ons niet eens bereiken. In wat voor wereld leven we? Ik heb genoeg gezien en druk de tv uit. December is een feestmaand, maar duidelijk niet voor iedereen.
Levels en boeken
Ik laat mijn gedachten gaan over 2023. Wat is het jaar weer snel voorbij gegaan. Het was voor mij persoonlijk een prima jaar. Ik had me vorig jaar december twee doelen gesteld: duizend levels halen met candy crush, mijn favoriete spel en tien boeken lezen. Wow, in juli was mijn eerste doel al bereikt en kreeg ik een kroon op mijn profielfoto. Helemaal blij was ik met het behaalde resultaat. Ja, ik weet het, een schril contrast met het geweld overal, maar mag het af en toe ook even nergens over gaan? Toen kon het lezen beginnen. In de zomer stond mijn werk op een laag pitje en ik bracht uren door in onze heerlijke tuin met een boek. Het werd tijd om mijn bibliotheek uit te dunnen. Lezen en daarna weggeven die boeken. Want dat is er de afgelopen jaren bijgebleven. Als kind las ik heel veel; het was zo heerlijk om in een verhaal te verdwijnen. In ons dorp kwam wekelijks een boekenbus. Wat keken we uit naar het moment dat we weer nieuwe boeken konden halen!
De rijkdom van lezen
Het lukte me dit jaar om een aantal maanden achter elkaar iedere week een boek te lezen. Even in een andere wereld zijn, dat is de rijkdom van lezen. Ongelofelijk dat er zoveel boeken zijn, met ieder een eigen verhaal en schrijfstijl en toch allemaal anders. Ik blijf het bijzonder vinden. Het ene boek was het andere niet, maar ik las iedere letter. Soms was er niet veel aan het verhaal, maar was het boek wel heel mooi geschreven. Sommige boeken hadden van mij ook prima honderd bladzijden korter gekund. Als het boek uit was overdacht ik de inhoud en noteerde een aantal zaken in mijn speciaal daarvoor bestemde boekje. Dingen als titel, auteur, hoofdpersonen, de mooiste zin. Tja, mijn geheugen is niet altijd meer even scherp en mijn harde schijf raakt regelmatig vol. Dus schrijf ik alles op, om te voorkomen dat ik twee keer hetzelfde boek lees. Nee zeg, er liggen nog genoeg te wachten.
Leven we nog lang en gelukkig?
Inmiddels is het december en wordt het tijd voor de kookboeken. Ik wil dit jaar extra tijd en zorg besteden aan het eten. Koken voor al mijn dierbaren en uitdelen wat overblijft. Of misschien extra koken om te delen. ‘Vrede op aarde, in de mensen een welbehagen’, zongen we als kind op de -openbare- school. Welbehagen. Ik heb me nooit in het woord verdiept en ga het opzoeken op internet. Er zijn meerdere betekenissen in het door engelen gezongen lied Ere zij God. Ik neem me voor om in 2024 boeken over religies te lezen. Om meer inzicht te krijgen in godsdienstoorlogen. Begrijpen zal ik het nooit.
Veerkracht
Ik heb een hekel aan al het negatieve geschreeuw van mensen. Verbeter de wereld, begin bij jezelf; ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Kijk, die engel had het goed gezien. Als iedereen dat stapje zet, zal het dan goed komen met ons? En met Moeder Aarde, Gaia? Is ze in staat om te herstellen van al die raketinslagen, landmijnen, de consumptiemaatschappij en het egoïsme van de mensheid? Ja, ik wil erin blijven geloven, zeg ik hardop. Er gebeuren ook hele goede dingen. Mensen die vrijwillig naar oorlogsgebieden gaan om te helpen. Die elkaar in dorpen en wijken voorzien van eten en opvang. Die even bij de buurvrouw langsgaan om te horen hoe het gaat. Bedrijven die een deel van de opbrengst schenken aan goede doelen. Musicals, die worden gemaakt om mensen een gevoel van welbehagen te geven. Hé daar is het woord weer. Een buurmeisje dat mooi versierde cup cakes komt brengen. En ook eentje voor zichzelf meeneemt, zodat ze die gezellig bij jou kan opeten. Foto’s maken, zingen, musea met mooie tentoonstellingen, kinderen die een tekening maken voor opa en oma, die op hun beurt weer oppassen en leuke dingen ondernemen. Herinneringen maken. Mijn gezicht straalt bij al deze gedachten. Ik kan zoveel goeds bedenken. Al die innovaties voor een betere wereld, bevlogen boswachters en biologen die ons over de natuur vertellen, de egeltjes die we helpen om de winter door te komen, mooie vogeltaarten op de tuintafels. Ik ben niet meer te stoppen; er is zoveel hoop in de veerkracht van mensen. Helemaal blij ga ik een kerstmenu uitzoeken en bedenken hoe mooi ik het huis ga versieren met licht en kaarsen. En ik raak er steeds meer van overtuigd dat we nog lang en gelukkig zullen leven! ■
