De zon had niet een beter tijdstip uit kunnen kiezen om te gaan schijnen. Na een warme, natte winter heeft zij ons vaak verrast in deze lastige periode waarin we in de ban zijn van een virus. We kunnen heerlijk naar buiten. Overal wordt in de tuin gewerkt en iedereen maakt, op gepaste afstand, een praatje met elkaar.
Binnen ligt een stapeltje boeken op tafel, naast de naaimachine die ik tevoorschijn heb gehaald. Een vrolijk zomerse stof ligt te wachten. We vermaken ons wel, ondanks alles. Het lijkt stiekem een beetje vakantie. Het voelt goed zo, deze gedwongen rust en onthaasting. We leven met de dag en maken een nieuw ritme om de dagen zinvol door te komen, zodat verveling en angst niet toe kunnen slaan. We wandelen, tuinieren, lezen, doen de was, koken. Al die gewone dingen. Een paar keer per dag kijken we naar het nieuws. We appen, mailen, facebooken en bellen veel. Dat deden we allemaal al, maar niet met de dreiging van een ziekte die ons zou kunnen treffen. Dat is het verschil. Die dreiging is reëel. Je ziet hem niet, maar het maakt alles anders.
Sommigen van ons worden onrustig, bang en onzeker. Want we weten het niet, we weten niet hoe het verder gaat. Het is ongelooflijk nieuw wat ons nu overkomt en heel onwerkelijk. Veel vanzelfsprekendheden zijn weggevallen. Even naar Albert Heijn zonder de afstand tot anderen in te schatten. Naar de tandarts, naar de bioscoop, naar het museum. Klein-kinderen op bezoek bij opa en oma. Met de trein, in de bus. We zijn zo ontzettend voorzichtig nu. We zijn op elkaar aangewezen, maar kunnen niet bij elkaar zijn. Dat is heel raar. We hebben elkaar nodig en kunnen elkaar niet opzoeken. Eenzaamheid, isolatie, vervreemding en ontwrichting liggen op de loer.
Wat gaan we nu doen? We kijken niet te ver vooruit. Is dat een plan? Veel appen, zwaaien, schrijven en hartjes en kusjes delen. Maar wat nog meer? Kijken naar wat er goed gaat, naar wat er mooi is. Genieten van de natuur, luisteren naar de vogels en naar elkaar. Dat kunnen we zeker doen. Veel praatjes maken op straat tijdens de wandeling, en ja natuurlijk wel een beetje afstand houden. Hopen op betere tijden en plannen maken voor straks, want je moet altijd blijven dromen. Elkaar niet voeden met angst, maar met positiviteit en steun. Dat kunnen we allemaal. De vogels blijven zingen, de bloemen blijven bloeien, de zon zal schijnen. Dat is een vast gegeven en een troost in een onzeker bestaan.
